Gratka dla fanów Maleca, czyli "Czerwone Zwoje Magii" Cassandry Clare

Hejo! 
Dzisiaj kolejna recenzja książki autorki, która ma specjalne miejsce w moim sercu. Mowa o Cassandrze Clare i jej najnowszej serii. Uniwersum Nocnych Łowców rozrosło się o kolejną trylogię. I nie ostatnią, bo są jeszcze dwie planowane/zaczęte. Szczerze mówiąc, nie narzekam. Lubię ten świat i podoba mi się to, że z każdą częścią jest co raz bardziej dopracowany. Jak na razie pierwsza część serii „Najstarsze klątwy” to bardziej dla mnie bardziej dodatek do całego uniwersum niż osobna część jakiejś ważnej historii, ale bardzo fajnie dopełnia ten świat.

Tytuł: Czerwone Zwoje Magii

Autor: Cassandra Clare, Wesley Chu

Wydawnictwo: We Need YA

Liczba stron: 472

Data wydania: 15 kwietnia 2020
Moja ocena: 8/10

Historia pokazuje, co się działo na wakacjach Aleca i Magnusa w Europie. Ich spokój został przerwany przez pojawienie się Tessy, która poinformowała czarownika, że jest podejrzany o założenie Szkarłatnej Ręki, kultu czczącego jednego w Wielkich Demonów, Księcia Piekieł Asmodeusza. Okazuje się, że Magnus stracił wszystkiego wspomnienia związane z tym kultem i założył go dla żartu, ale to wymknęło się spod kontroli i znalazło nowego przywódcę…

Jak wyżej wspomniałam, ta część jest takim przyjemnym dodatkiem do całej serii, ale nie znaczy, że nie wnosi do niej wiele. Najważniejsze co ona wnosi to podejście Podziemnych do Nocnych Łowców. Do tej pory spotykaliśmy tylko Podziemnych, którzy byli blisko z nimi lub mieli chwilowe interesy, ale zawsze to był jeden Podziemny i kilku Łowców. Za to tutaj mamy sytuację odwrotną. Alec (i jeszcze dwoje Nefilim) trafia w świat Podziemnych. Najpierw na Nocny Targ, potem na imprezę z okazji ich tryumfu, który Podziemny traktują jak własny. Co godzi w dumę Aleca, ale to jest to co Łowcy sami robią. Świetnie przedstawia ich nieufność i bardzo dobrze to dopełnia obraz tego świata.

Powieść jest podzielona na trzy części oraz epilog. Każda z nich ma tytuł podobny do tytułów 
książek z serii Dary Anioła. Tutaj jest „Miasto miłości”, „Miasto masek” oraz „Miasto wojny”. Bardzo mi się podoba, że każda z tych części ma inny klimat. W pierwszej części wszystko się zaczyna, ale akcja idzie dość leniwie. Czuć miłość bohaterów, ale bardziej czuć nieudaną randkę. Oczywiście nie tak zwyczajnie nieudaną, bo pojawiają się tam przeszkody typowe dla Nocnego Łowcy. W „Mieście masek” akcja przyśpiesza, ale jest owiana dozą tajemniczości. Jeszcze nie wiadomo dobrze wszystkiego, ale coś się dzieje. Można wyczuć coraz większe niebezpieczeństwo. Oczywiście, w ostatniej części, czyli „Mieści wojny” jest najciekawiej i nie ma się ochoty zostawiać tej książki na później. Jest najlepszy fragment tej książki, na który warto czekać. Epilog w bardzo fajny i zabawny sposób podsumowuje tę powieść, ale wprowadza też pewien element zaskoczenia, który jest łącznikiem z "Miastem Popiołów".

Ogólnie styl pisania jest dobry, ale ja zawsze mam jakiś problem z czytaniem książek, które Clare napisała z kimś. Czyta je mi się dużo gorzej niż te tylko jej, mimo że za każdym razem fabuła mnie bardzo ciekawi i intryguje. Na szczęście cały czas jest to typowe dla Clare poczucie humoru. Tym bardziej, że Magnus jest jedną najzabawniejszych postaci w tym Uniwersum. Dodatkowo bawi mnie fakt, że cała fabuła zaczyna się od jednej nieudanej randki i cały czas czuć ten klimat. Nie piszę tego w pozytywnym znaczeniu. Dla mnie jest plusem i chciałabym zobaczyć ekranizację tego w stylu takich komedii romantycznych (chociaż ekranizacja „Miasta Kości” była dnem, a serial też mnie nie porwał, więc to ryzykowne stwierdzenie).

Niesamowicie się cieszę, że możemy poznać bliżej Aleca, ponieważ jest bardzo często tłumiony przez postać Jace’a. Tutaj widzimy jak balansuje pomiędzy pewnością siebie a niepewnością względem czarownika. To jest dość urocze, tym bardziej że okazuje mi wiele uczuć troszcząc się o niego u pomagając.

Z kolei w Magnusie widzimy coś więcej niż jego ironiczność i zamiłowanie do brokatu. Czarownik wydaje się być postacią, która lekko, niekiedy lekceważącą podchodzi do życia (nie tylko swojego), ale tutaj widzimy to jak się troszczy. Otacza troską inne osoby niż Magnusa i Clary. Dowiadujemy się więcej tego, co siedzie w nim. Poznajemy jego demony.

Oprócz tego pojawiają się tutaj postaci z „Mrocznych Intryg”, ale nie ma żadnych spoilerów do tej trylogii. Podoba mi się to, że poznajemy lepiej Aline Penhallow oraz Helen Blackthorn przed wprowadzaniem Zimnego Pokoju. Tutaj są początki ich znajomości, które są bardzo ciekawe. Helen wydaje się delikatna i krucha, a jednocześnie silna. Za to Aline ma bardzo mocny charakter i jest po prostu niezwykle zdecydowana.

Niby nie ocenia się książki po okładce, ale tutaj szata graficzna jest cudowna. Nie znam drugiej tak pięknie odbijającej światło okładki jak ta. Są tutaj też bardzo przyjemne czcionki na początku rozdziałów.

Bardzo polecam ją fanom tego świata, a szczególnie tym, którzy shipują Maleca. :D Jeśli zastanawiacie się, w którym momencie powinno się tę serię przeczytać, to uważam, że obowiązkowa jest znajomość trzech pierwszych tomów „Darów Anioła”, a reszta dowolnie. Nie ma spoilerów do „Diabelskich Maszyn” ani do „Mrocznych Intryg”, mimo że w przypadku tych drugich część bohaterów się pojawia i tutaj, ale w rzeczywistości w obu seriach tylko jedno zdarzenie jest wspólne i może zaskoczyć.

Książka odebrana za punkty na portalu https://czytampierwszy.pl/pl/