Cześć!

Są takie wpisy, których nie umiem sobie odpuścić (co się odbija na aktywności i najlepsze książki ubiegłego roku pojawiły się w kwietniu, bo się sama blokuję). Wpisy na rocznicę bloga też do nich należą — lubię je pisać, chyba najfajniejsze jest to, że mimo wszystko ciągle tutaj wracam. 

Ostatnio rok na blogu był bardzo nierówny. Na wiosnę nic się nie działo. Nie było żadnych wpisów, nie miałam czasu w ogóle na bloga. Ba, nawet nie miałam jak napisać rocznicowego wpisu. Później w lipcu wracałam do regularnego postowania i tak to trwało aż do listopada. Chwila przerwy, dwa wpisy w grudniu, dwa wpisy w styczniu. I cisza na 1,5 miesiąca. Coś pojawiło się w marcu. I teraz wracam w kwietniu.

Zaczęłam dodawać bardziej różnorodne wpisy - zdjęcia, miniseria genealogiczna. Było inaczej. Byłam z tego zadowolona i to jest coś, do czegoś chciałabym wrócić. Przejdźmy zatem do planów na ten rok. 

Jakie plany na ten rok? 

Chciałabym pisać. Tak po prostu siadać i coś napisać bez planu, bez ładu i składu. Dodać parę fajnych zdjęć i tyle. Po prostu wrzucić na luz z pisaniem, bo się sama blokuję, gdy coś nie idzie. Tym bardziej że część moich wpisów wymagania ode mnie więcej myślenia, a ja ostatnio mam naprawdę sporo rzeczy, nad którymi muszę myśleć i wymagają ode mnie sporego wysiłku umysłowego. Nie wiem, czy uda mi się to robić regularnie. Chyba w to wątpię. 

W ogóle jestem na etapie, gdzie się zastanawiam, ile jeszcze pisać? Jak często? Czy będę miała na to czas czy coraz mniej? W jakim kierunku pójść, aby dalej tu pisać? 

Mam dużo pytań do siebie samej, ale nie mam pomysłu na rozwiązanie tej kwestii. Zobaczymy po prostu, co czas i życie mi przyniesie. Nie chcę się deklarować, bo, jak widać, nie wychodzi mi to. Siadam i piszę, gdy mam wolny czas. W zimę jest u mnie dodatkowy problem - zdjęcia, które wymagają więcej czasu, aby wyjść dobrze. 

Suche liczby zostawiam, ale nie porównuję. 

Obserwatorzy: 174 osoby

Wyświetlenia: 153 tys.

Komentarze: 3896 

Posty: opublikowane 419 (+ 40 robocze)

Dziękuję Wam, że tutaj wchodzi, czytacie i komentujecie. Mam nadzieję, że będę więcej pisała. 

Początkowo chciałam, aby w tym wpisie było 10 książek, ale kiedy zaczęłam robić notatki, to doszło do mnie, że tak właściwie najmocniej polecam 7 książek, które naprawdę mocno zagościły w moim sercu (albo umyśle) i jednocześnie są rewelacyjnie napisane albo po prostu były dla mnie niesamowitym przeżyciem czytelniczym. 

1. Babel, czyli o konieczności przemocy Rebecca F. Kuang

2. Yellowface Rebecca F. Kuang

Najbardziej nietypowe doświadczenie czytelnicze w moim życiu. Nigdy, ale to naprawdę nigdy, nie czytałam książki, która wzbudzałaby we mnie tak ogromną frustrację, a jednocześnie byłaby tak rewelacyjna. Jest to ten rodzaj frustracji, który przyciąga człowieka do danej rzeczy. Niby się wkurzasz, ale nie możesz się oderwać, chcesz wiedzieć, co będzie dalej. I jest to w pełni zrozumiałe. Frustracja jest jak najbardziej uzasadniona - zachowanie głównej bohaterki bardzo ciężko jest popierać. Jej myślenie jest tak mi odległe, że czytanie tego było fascynujące. Przyciągało mnie do tej książki też to, że chciałam, aby główna bohaterka poniosła odpowiednie konsekwencje. Szczerze, nie wiem, czy mnie zakończenie satysfakcjonuje. Pewnie wolałabym, żeby było inne, ale byłoby zbyt idealnie. Jest ono mocne, ale myślę, że pasuje do tej historii.

3. Cmentarz osobliwości Paulina Hendel

4. Poławiacz dusz Jonathan Stroud

5. Dziewięcioro kłamców Maureen Johnson 

Kolejna książka, którą oceniłabym 11/10. Poprzednie części były genialne, ale jest jeszcze lepsza. Bardzo podoba mi się klimat - deszczowy, jesienny, angielski. Odrywamy się od Ameryki i wyruszamy do Londynu (i okolic!), aby spotkać się z chłopakiem Stevie. Ponownie to zbrodnia odnajduje dziewczynę, a ona nie może się jej oprzeć. Stevie w tej części zmaga się z wieloma problemami - wybór studiów, związek na odległość i po raz pierwszy widzi, jak jej problemy wpływają na relacje z innymi ludźmi. Jednocześnie nie cierpi na tym w żaden sposób wątek kryminalny. Zbrodnia jest ciekawa, ale jest naprawdę mało informacji o niej, dlatego też było odpowiednio dużo miejsca na śledztwo, ale też problemy w życiu osobistym Stevie. Sama zbrodnia nadaje świetnego klimatu - trochę w stylu Christie, bo mamy zamknięte grono podejrzanych, które coś ukrywa i ma ustaloną jedną wersję zdarzeń. Poszlak jak na lekarstwo i to naprawdę nie daje Stevie spokoju, co odbija się na jej relacjach. 

Najlepsze w tej historii jest zakończenie. Ono jest  z gatunku tych, po których żałujesz, że nie masz drugiego tomu pod ręką i musisz czekać, aż on się ukaże. Szok i niedowierzanie czuję do tej pory. 

6. Księga czarownic Deborah Harkness

Wątek romantyczny jest cudowny. Od jesieni nie przeczytałam nic, co by temu dorównało (a nawet mam wrażenie, że romanse zaczęły mnie nudzić). Jakkolwiek to zabrzmi (dla wielu pewnie nie zachęcająco), ale ta książka kojarzy mi się ze "Zmierzchem". Tylko to jest lepsza wersja "Zmierzchu" (o tym może kiedy indziej, bo mam gdzieś spisany schemat wpisu). Mamy tutaj wampira i kobietę. Dla niego jej krew jest wybitnie pociągająca. Ona akurat jest czarownicą, która zrezygnowała z używania swoich mocy i musi się ich uczyć od nowa. Zakazany związek, który poruszył cały ich świat i ściągnął na nich naprawdę ogromne niebezpieczeństwo. Do tego jeszcze piękny styl pisanie. Cudowna książka.

7. Kosiarze Neal Shutterman

Kosiarze to było dla mnie bardzo miłe zaskoczenie. Widziałam, że ta historia zbiera bardzo wysokie oceny i jest polecana przez osoby, które mogą nazwać moimi bookstagramowymi autorytetami. Nie spodziewałam się, że tak bardzo mnie ten świat pochłonie.

To kolejna z historii, w której doceniam świat. Świat, gdzie śmierć jest w pełni po kontrolą, ale jest grupa Kosiarzy, którzy działają na granicy prawa. Bardzo mi się podoba ten głębszy konflikt, który dotyczy całego społeczeństwa i próby rozwiązania tego problemu. Książka ma kilka zaskakujących zwrotów akcji i naprawdę widać tutaj pomysłowość autora, ale też duże zdolności, które pozwoliły odpowiednio wpleść je w historię. 

Cześć!

Jakoś nie jestem w stanie zebrać na początku tego roku. Powinnam się w końcu nauczyć realistycznego rozkładania czasu i obowiązków, bo ewidentnie mi tego nie umiem i później się wściekam sama na siebie. Jak spojrzę na to racjonalnie to w sumie to ma sens, że ten wpis nie pojawił się przez dwa tygodnie, bo by było naprawdę intensywnie. Po Trzech Króli jechałam do Warszawy do lekarza, stamtąd prosto do Lublina, a następnego dnia na konferencję do Krakowa. Później wróciłam na uczelnię i pora się w końcu wziąć za robotę i zaliczyć ten semestr. W tym tygodniu napisałam jedno zaliczenie, a jeszcze trzy przede mną. Pociesza mnie, że luty będę mieć całkiem luźny. 

Jak wspominam 2024 rok?

Ten rok był dla mnie ogromnym wyzwaniem. Jest najlepsze słowo, jakie mi przychodzi na myśl, i myślę, że podołałam temu wyzwaniu. Nie jestem pewna, czy mogę powiedzieć, że podołałam mu w 100% - wiem, że są rzeczy, które mogłam zrobić lepiej, są rzeczy, które zaniedbałam. Jednocześnie wiem, czego to jest wynik, dlaczego tak się stało i że jedna osoba nie może robić wszystkiego. We mnie są po prostu dwa wilki. Jeden mi mówi, że dlaczego nie zadbałam o takie rzeczy, a drugi, że przecież robiłam, co mogłam i wybierałam to, co było dla mnie w tamtym momencie ważniejsze. 

Bardzo mocno wyszłam ze swojej strefy komfortu, dociągnęłam jedno wydarzenie i wyszło, mimo że za jego kulisami był bałagan, który dopiero co musiałam uporządkować. Okazało się, że w miarę dobrze radzę sobie z organizacją. Wydaje mi się, że z byciem liderem też, ale nie jestem tego taka pewna, bo oficjalnie nie miałam tej pozycji, mimo że przejęłam w praktyce przejęłam dowodzenie.

W kwietniu zapisałam się na stretching do Pauliny Jakubiuk, co okazało się dla mnie zbawieniem. W końcu zaczęłam regularnie ćwiczyć – w zależności od miesiąca to było raz do trzech razy w tygodniu. W większość i jednak to były jedne zajęcia tygodniowo. Byłam zapisana stretching całego ciała i ogromnie Wam polecam te zajęcia. Przebiegają w bardzo przyjemnej atmosferze, ale też ich efekty widzę w codziennym życiu. Nie bolą mnie tak plecy, kiedy mam okresy, że więcej siedzę. Zauważyłam też, że dużo łatwiej jest mi utrzymać prostą postawę ciała i znacznie mniej się garbię niż wcześniej. Od kwietnia poczyniłam naprawdę fajny progres, jeśli chodzi o moje rozciągnięcie i mobilność stawów (tu myślę szczególnie o biodrach). Jestem naprawdę ogromnie z tego zadowolona. 

Profil Pauliny

Bardzo się cieszę, że w tym roku udało mi się znaleźć czas dla bliskich. Nie tylko dla rodziny, ale też dla znajomych. Udało mi się spędzić czas z kumpelami, które mieszkają kilkaset kilometrów ode mnie. Mogłam pokazać im moją okolicę i po prostu spędzić razem czas. Jeśli chodzi o rodzinę to tak… Przeżyłam śląskie wesele! Pewnie jakoś bardziej unowocześnione i nie tak w 100% tradycyjne, ale jednak były pewne widoczne różnice. Jak normalnie o godzinie 17 to dopiero u mnie się wychodzi z kościoła po ślubie, to tam już jadłam tort. Naprawdę, wesele o 13 było dla mnie czymś dziwnym, ale podobało mi się takie rozwiązanie. To dużo bardziej pasuje do mojego trybu życiu.  Dla osób, które nie wiedzą, w mojej części Polski śluby zwykle są o 16-17, a tort je się przed oczepinami (albo po nich, różnie), ale na pewno nie bezpośrednio po obiedzie.

Znalazłam też nowe zainteresowanie, jakim jest robienie świeczek sojowych. Szczególnie spodobało mi się robienie boxów świeczkowych, co staram się robić. Robię je głównie na prezent lub jak ktoś mnie poprosi, ale samo to jest dla mnie bardzo fajnym zajęciem. Szkoda tylko, że nie zawsze mam na to tyle czasu, ile bym chciała, aby się temu poświęcić.

Jak poszła mi realizacja moich celi?

Jakoś nie byłam w tym roku przygotowana do podsumowania (ani też do spisywania nowych celów na kolejny rok). Dopiero wczoraj znalazłam, gdzie spisałam te moje cele. Na blogu opublikowałam 7 celów z 11, które przed sobą postawiłam.

1. Przeczytać 100 książek — przeczytałam 90 książek, co uważam za naprawdę dobry wynik, skoro jak przewidziałam ten rok był zwariowany. Były miesiące, gdzie czytałam po 2-3 książki, ale były też dni,  gdzie leciała książka za książką. Z pewnością nie miałabym takie styczności z literaturą, gdyby nie audiobooki.

2. Przesłuchać 24 audiobooki — spełniłam z nawiązką! 35,5 audiobooka przesłuchanego + jeden zaczęły.  

3. Mieć mniej niż 5 nieprzeczytanych książek na półce — mam 18, ale za to jestem bogatsza o świadomość, kiedy kupuję książki. Było dobrze do końca roku, kiedy to zaczęłam mieć gorszy humor, mniej czasu na zainteresowania i łatwiej ulegałam okazjom. W ten sposób odkupiłam od kumpeli 3 książki, na empiku na promocji 2 książki, a na vinted 2. Do tego doszły 2, które dostałam w prezencie. 

4. Kupić maksymalnie 20 książek — Kupiłam 15 książek, 3 dostałam w prezencie i 3 miałam ze współpracy.

5. Obejrzeć 24 filmy — na pewno zaczęłam oglądać więcej filmów, ale nie prowadziłam dokładnych list. Chyba nawet to osiągnęłam, bo filmy oglądałam seriami, więc chyba się nazbierało.

6. Odwiedzić 3 nowe miejsca — musiałam się głębiej zastanowić, ale się udało. Byłam w Muzeum Czartoryskich w Krakowie, zwiedziłam Sandomierzu wąwóz oraz przeszłam Podziemną Trasę Turystyczną, zobaczyłam Pałac Krasińskich w Warszawie, byłam na Mazurach (i to 2 razy!). Trochę do nowych miejsc było i jestem z tego zadowolona.

7. Dwa spacery z aparatem — spacery były, zdjęcia były, ale aparatu nie było. Zdjęcia robiłam telefonem. Nie do końca o to mi chodziło. Chyba to wynik tego, że musiałabym od nowa się nauczyć obsługi mojego aparatu, a gdzieś w głowie mam myśli, że jakbym kupiła sobie nowy aparat, to bym go używała (chciałabym w to wierzyć).

Jeśli chodzi o cele, którymi się z Wami nie dzieliłam, to udało mi się je zrealizować. Pierwszym z nich było spotykać się znajomymi. Drugim wziąć udział w 4 konferencjach (wzięłam w 6). Również wzięłam udział w konkursie na pracę licencjacką (cel to było zgłosić się, ale nie nastawiałam się na wygraną, bo zbyt nie przewidywalne). Ostatnim cele było zrobienie zdjęć każdej porze roku, co też mi się udało.

Moja działalność na blogu

Jeśli chodzi o moją działalność na blogu - to był najgorszy rok od 2017 roku. Podobnie jak wtedy zniknęłam na 3 miesiące, ale tym razem w środku roku, a nie na sam koniec. 

Napisałam 21 wpisów na blogu, z czego 4 przez pierwszą połowę roku. Od połowy sierpnia do końca października udało mi się regularnie wstawiać wpisy. Później regularność się zesrała i wyszły 2 wpisy w miesiącu zamiast "co tydzień w sobotę (z lekkimi obsuwkami)". 

Z miłych zaskoczeń - posty, które pisałam na jesieni naprawdę miały dobry odbiór. Szczególnie pozytywnie odebrano jesienne w obiektywie, XV kwartalnik oraz Q&A. Bardzo fajnie mi się też pisało o moich poszukiwaniach przodków. Udało mi się naprawdę sporo w tym temacie zdziałać, z czego jestem ogromnie zadowolona.

Jak czytałam?

Jak już wiecie przeczytałam 90 książek, z czego 34 książek to były reready. Jestem z tego bardzo zadowolona. Był czas, gdzie czytałam nowości, ale właśnie najbardziej cieszy się mnie, że znalazłam czas na moje ulubione książki.

W tym roku dominowały u mnie audiobooki – 35,5 przesłuchanych i kończąc rok byłam w połowie jednego audiobooka. Jako e-booki przeczytałam 28 książek, a w papierze 26,5. Jeśli jakiejś książki na zmianę słuchałam i czytałam, to oznaczam jak pół audiobooka i pół książki papierowej lub e-booka. To samo, gdy książkę czytam w papierze i przechodzę po pewnym czasie na e-booka albo odwrotnie.

Najlepsza książka 

O najlepszych książkach tego jeszcze u mnie przeczytacie, ale tutaj chciałabym wyróżnić jedną książkę – Księgę czarownic. Jak ja to pokochałam, to sobie nie wyobrażacie. Relacja bohaterów jest tak pięknie opisana, że zapierało mi dech w piersiach. Do tego motyw zakazanej miłości, grożącej śmierci oraz tajemnic – od tych rodzinnych, po tajemnice, które skrywano przez wiele wieków. Uwielbiam po prostu i nie mogę się doczekać tego, co dalej się wydarzy.

Najgorsza książka

W tym roku nie mogłam sobie odpuścić tej części. Absolutnie najgorszą książkę tego roku są Barbarzyńcy z lodowej planety. Jedna rzecz w tej książce mnie boli, a druga ją skreśla zupełnie. Boli mnie to, że można by było to napisać odrobinę ciekawiej, gdyby autorka się zastanowiła lepiej nad całym światem i przedstawiła go bardziej szczegółowo. Wtedy byłoby choć trochę ciekawsze. Najmocniej odrzuca mnie od tej książki nie to, że mamy związek między kobietą a kosmita, a to, że ten kosmita jest mentalnie na poziomie kilkuletniego dziecka. Jego wypowiedzi brzmiały, jak u kilkulatka. Naprawdę jest odrzucające do czytania. 

Najlepszy film

Ciężko mi wybrać najlepszy film ubiegłego roku. Serio, chyba jedyny film, co tak na 100% mi się podobał, nie mam do czego się przyczepić i wiem, że będę wracała Epoka lodowcowa 5: Mocne uderzenie. Sama byłam w szoku, że tak dobrze się bawiłam, oglądając tę część. Bardzo fajnie utrzymała poziom całej serii, a chyba nawet była lepsza niż poprzednia część. Maniek, który nie mógł się pogodzić z tym, że jego córka dorasta, to coś cudownego! 

Najlepszy serial 

Niewiele nowych seriali obejrzałam przez ten rok. Najbardziej spodobał mi się Poradnik po zbrodni wg grzecznej dziewczynki. Ten serial ma w sobie wszystko, co lubię - nastolatka, która chce rozwiązać zagadkę zbrodni. Szkoda, że jest taki krótki. Jedna rzecz była dla mnie niejasna, ale minął już prawie miesiąc odkąd to obejrzałam i szczerze - to nie ma znaczenia. To, co mi się podoba, to zakończenie - jest naprawdę nieoczywiste.  

Najlepsze zdjęcia

W tym wpisie przewijają się moje najlepsze zdjęcia, ale zdecydowanie moje ulubione to te, które zrobiłam na spacerze z moim psem. Udało mi się uchwycić złotą polską jesień i to jeszcze w mojej miejscowości! Nie wiecie od ilu lat o tym marzyłam. 

W obiektywnie #16 - złota polska jesień 

Cele na 2024 rok

1. Przeczytać 100 książek — do trzech razy sztuka. Ogólnie ostatni raz ustalam sobie cel, bo już mnie to tak nie jara, jak wtedy kiedy byłam młodsza, ale z drugiej strony przyda mi się odrobina motywacji zewnętrznej. 

2. Zejść poniżej 5 nieprzeczytanych książek na półkach - już naprawdę myślę, że to mi się uda, bo książki, które mi zostały, naprawdę mnie ciekawią. Pomysły i sposoby, które miałam w ubiegłym roku sprawdziły się, ale mi to bardziej czytałam książki, które kupowałam na bieżąco. 18 książek to niby 1,5 książki na miesiąc, ale najgorzej jest zacząć coś, co czasu stoi na półce i ma się do tego pewne oczekiwania. 

3. Odwiedzić 3 miasta, w których nie byłam - jedno już za mną i zaliczyłam po nim krótki spacer. Jedno mam w planach i zobaczymy, gdzie mnie jeszcze wywieje. 

4. 40 wpisów na bloga w ciągu  — chciałabym dojść do pisania jednego wpisu na tydzień, ale myślę, że ten rok to jeszcze nie jest odpowiedni moment na to. 

5. Kupić maksymalnie 20 książek - cel, który zamierzam utrzymać.

6. Obejrzeć 36 filmów - stawiam sobie poprzeczkę nieco wyżej. 

7. Pójść do kina 4 razy - tutaj rzecz, do której chciałabym powrócić, a na którą nie mam czasu.

8. Robić 4 razy w roku zdjęcia, aby monitorować moje postępy w rozciąganiu się.

VINTED

Hejo!

Zaczynamy cykl podsumowań. Na pierwszy ogień podsumowanie kwartału, czyli co się działo u mnie przez te 3 miesiące. Co ciekawego przeczytałam, co oglądałam i inne fajne rzeczy. 

Co u mnie?

Październik i początek listopada był naprawdę spoko. Bez pośpiechu, miałam czas na wszystko, co chciałam. Łatwo było mi połączyć uczelnię, bloga i resztę mojego życia, a potem zepsuł mi się laptop i jakoś wszystko mi się nawarstwiło. Do świąt miałam naprawdę spory zapierdziel, a później w trakcie przerwy trudno było mi się zebrać. Byłam po prostu poza czasem. I tak właściwie to się nic ciekawego nie działo — uczelnia, nie za wiele wyjść ze znajomymi, a jak były to na jedzenie. Jesień jakoś mi nie sprzyjała. Za to udało mi się całkiem sporo chodzić na spacery, z czego jestem zadowolona.

Jakie książki polecam?

1. Księga Czarownic Deborah Harkness - jakie to było genialne! Matko! Przepięknie napisana książka. Co prawda długo ją czytałam, bo potrzebowałam do niej mieć w miarę wolną głową, ale przeżycie niesamowite. To taka książka, którą odczuwałam całą sobą i była po prostu zachwycona. 10/10

2. Zaraza Laura Thalass - powiem tak... Przepadłam. Może nie zamieszkało w moich sercu, ale też byłam zachwycona. Bardzo ciekawy pomysł, charyzmatyczne postaci i dopracowany wątek miłosny. 9/10

3. The naturals Jennifer Lynn Barnes - przeczytałam 3 tomy tej serii i po prostu zachwyt! Na tyle mi się podobało, że za dostęp do trzeciej części zapłaciłam, bo było w katalogu klubowym Legimi. Super pomysł, fajna fabuła i ciekawe przypadki spraw kryminalnych. 8,5/10

Czego nie polecam?

Krew, która nas dzieli Edyta Prusinowska — książka płytka, nieciekawa i po prostu niedopracowana. Irytuje się na myśl o niej do tej pory. 2/10

Co polecam?

Nie wiem co myśleć

Napisania pierwszego podrozdziału magisterki! Problem jest taki, że napisałam to i później nie napisałam nic więcej. Chciałabym teorię skończyć do końca stycznia, ale nie wiem, jak mi się to uda. Oby wyszło. 
Jestem też zadowolona z tego, że przez październik pisałam naprawdę regularnie na bloga. Później to się zepsuło, ale łącznie trwało 3 miesiące, więc myślę, że uda mi się bez problemu do tego wrócić. 

[Recenzja we współpracy z wydawnictwem Muza]

Laura dostaje przesyłkę z rzeczami brata, Freddiego, który zaginął na froncie i został uznany za zmarłego. Dziewczyna wraca do pracy sanitariuszki na froncie, aby móc się dowiedzieć, co się stało z jej bratem. Dostaje dziwne znaki, że jej brat może żyć, ale nie jest w stanie w to uwierzyć. Jej poszukiwania nie są łatwe — przede wszystkim musi być na froncie, ale mimo to nie przestaje. Dowiaduje się tam o tajemniczym skrzypku, który przeraża żołnierzy. Można raz do niego trafić, spędzić wieczór i nigdy więcej go nie znaleźć lub zostać z nim na zawsze...

Przekleństwo zapomnienia to moje pierwsze spotkanie z twórczością Katherine Arden. Książki (Trylogia zimowej nocy) tej autorki gdzieś mi się przewijały, widziałam, że były polecane i potencjalnie miałam je gdzieś na odległych pozycjach listy książek do przeczytania, bo mogłyby mi się spodobać. Na przeczytanie tej książki zdecydowałam  się ze względu na ciekawe połączenie I Wojny Światowej oraz nadprzyrodzonej mocy. I Wojna Światowa to okres historii, o którym coś tam wiem, ale moja wiedza dotyczy głównie tego, co się działo w mojej okolicy. Znam więc  szczegółów i jakieś ogólne informacje niż te, które naprawdę są istotne. Nie kojarzę też czy czytałam jakąś książkę, której akcja mieściłaby się właśnie w tych czasach, a tym bardziej miała miejsce bezpośrednio na froncie.

Zaskoczenie

Świat

Zaciekawienie

Emocje

Bohaterowie

Bohaterowie są po prostu prawdziwi. Jestem w stanie sobie naprawdę wyobrazić, że Laura istniała i była zdeterminowana, aby dowiedzieć się, co się stało z jej bratem. Jestem pewna, że Freddie mógł istnieć i gdyby w rzeczywistości Falland istniał, to wielu żołnierzy skorzystałoby z jego "usług". 
Bardzo mi się podobało w Laurze, że myśli tak chłodno i racjonalnie. Jednocześnie Pim, która pierwszy raz trafiła do szpitala polowego, była dla niej ciekawym kontrastem. Pim została sama na świecie — straciła syna i męża. Zależało jej, aby dowiedzieć się, jak syn zginął. Czuć było rozpacz tej postaci, to że nie mogła się pogodzić z tym, co się stało i to jak bardzo było dla niej kuszące wszystko, co oferował Falland. 
Falland to postać naprawdę wyjątkowa. Ciężko powiedzieć, kim on jest naprawdę. Widać głównie jego działanie, które jest w pewien sposób okrutne, a przynajmniej w tym przypadku jest okrutne. Poznajemy jego rozumowanie, możemy zrozumieć jego motywy, a mimo to nie dostajemy odpowiedzi, kim jest. 

Ciężko mi pisać o tej książce. Jest trudna, jest ciekawa, jest niesamowita. Jest inna niż wszystkie. Polecam ogromnie.

 Strzeliłam focha. 

Zdechł mi laptop. Znowu. Kupowałam w czerwcu nowy sprzęt i mi padł. Na szczęście mogłam odesłać na gwarancję i już jest naprawiony. Co mnie pociesza, że miałam pracę licencjacką już przesłaną do promotorki oraz nie miałam zbyt wielu nowych danych na tym laptopie. Kopię danych mam jeszcze ze starego, część rzeczy mam w chmurze, część w canvie. Jest jedna rzecz, której nie mogę w pełni odzyskać, ale elementy do niej mam właśnie w canvie. Najbardziej jest mi szkoda części materiałów, które zbierałam do magisterki, ale większość miałam zgranych na pendrivie, część wrzuciłam do Notebook LM, a inne mogę znowu pobrać, bo już z nich skorzystałam.  Myślę, że wtorek już do mnie wróci i będą mogła znowu pracować na swoim sprzęcie (tzn. korzystałam przez ten tydzień ze starego laptopa, ale już się od niego odzwyczaiłam i też z nim jest ryzyko, jeśli chodzi o działanie), ale tamten weekend uznałam, że już się do niego nie dotykam więcej niż powinnam. 

Po raz pierwszy w życiu udało mi się wyjść na spacer i uchwycić złotą polską jesień w tym miejscu. Wyszło piękniej niż się spodziewałam.

Hejka!

Jeju... Jak ten czas leci. Weekend świąteczny był bardziej zapełniony, niż się spodziewałam, więc znowu mam opóźnienie z dodaniem wpisu. Mam nadzieje, że kolejny weekend będę mieć spokojniejszy i siądę w końcu do bloga, bo mam trochę wpisów pozaczynanych i warto by było je przejrzeć. Chciałabym zrealizować te pomysły, bo wydają mi się naprawdę fajne. Część pewnie będę musiała przerzucić na kolejny rok. 

Dzisiaj przychodzę recenzją książki, której naprawdę mnie zaciekawiła i o której pewnie nigdy bym nie usłyszała, gdyby nie mail od wydawnictwa. 

[Materiał reklamowy — współpraca z wydawnictwem You&YA]

Annabel Lane żyje w małym mieście, w patologicznym domu. Matka się nią nie interesuje, Annie została sama ze swoim młodszym rodzeństwem. Jej chłopak ją zdradza, ale ją coś do niego ciągnie. Jedyna dobra rzecz w jej życiu to przyjaźń z Maurą, której ojciec jest również ojcem dla Annie. Jej życie jakoś się toczy — szkoła, problemy,  imprezy, spotkania z przyjaciółką, koncerty byłego chłopaka i tak aż do śmierci. Annie umiera. Zostaje zamordowana, jej przyjaciółka znika. Dziewczyna musi sama poznać prawdę, co z jej nie będzie proste. Oczywiście nie spocznie na samej prawdzie i będzie też zemsta.

Wiecie co... Nie jestem w stanie odpowiedni oddać tej książki słowami, jeśli chodzi o opis. To, co wyżej napisałam to właściwie niezbędne minimum, którego dowiadujemy się w ciągu pierwszych 50 stron. Mam wrażenie, że jest to takie suche i nijakie, a z pewnością ta książka taka nie jest. Jest niesamowita po prostu. Ciekawy pomysł na fabułę, świetne zwroty akcji i niesamowity klimat.

Nieoczywiste ghoststory 

Od pierwszych stron książkę czyta się naprawdę dobrze. Nie do końca wiadomo, o co chodzi. Główna bohaterka budzi się i gdzieś trafia. Nie wie, co się stało. Czytelnik  po opisie z tyłu ma świadomość, że ona nie żyje. Tylko czy aby na pewno? 

Bohaterowie — chyba nie wyszło tak, jak autorka chciała

Przejdźmy teraz do głównej wady tej całej nieoczywistości — można było lepiej opisać bohaterów i ich relacje. Same kreacje bohaterów są mało rozbudowane i brakuje im ich historii. Szczególnie to odczuwam przy Annie i Samie. 

Annie ma być postacią, którą trudno jest polubić. Przynajmniej takie było założenie i tak traktowali ją inni bohaterowie. Miała sprawiać kłopoty, prowokować bójki, być po prostu suką, ale nie tego nie zobaczyłam. Widziałam, że jest pyskata i używa wulgaryzmów, ale jest też się troskliwą przyjaciółką i nastolatką, na którą spadło więcej niż powinno.  Annie ucieka od swoich problemów, samej sprawiając przez to problemy. Bardzo mocno czułam, że ona jest niesprawiedliwie traktowana. Nikt nie pochylił się nad nastolatką, którą praktycznie porzuciła matka i musi się zająć domem. Każdy miał ją za złą i zepsutą. Nikt się nie przejął tym, że zniknęła na ponad 2 dni. Uznali, że taki jej wybór, pewnie coś narozrabiała i teraz ucieka. 

O Samie naprawdę ciężko mi cokolwiek napisać. Jest przywódcą, pomaga Annie, ale nie ma jakiejś swojej własnej historii w tej książce. Wokół niego pojawiają się pewne wątki, ale nie zostają one rozbudowane i dokładnie wyjaśnione. Sam jest naprawdę ciekawą i tajemniczą postacią. Poznajemy pewne fakty o nim, ale to za mało, aby móc mówić, że to postać z dobrze zarysowaną przeszłością. 

Mam wrażenie, że postacią, która najlepiej czytelnik mógł okazję poznać, była Maura. Pojawiła się we wspomnieniach, ale widać było, kim była, jak się zachowywała, jakie miała cele w życiu i co było dla niej ważne. Bardzo sympatyczna postać. To taki jasny promyczek wśród tych wszystkich nieczułych ludzi w życiu Annie. Jakby była w stanie wydobyć z niej wszystko co najlepsze. 

Postacią, która można było nienawidzić z całego serca, jest matka Annabel. Kobieta nieczuła, której nie obchodziły własne dzieci. Jak Annie wróciła do domu była w stanie tylko na nią nawrzeszczeć, zabrać jej samochód, który dziewczyna sama sobie kupiła. Okropna postać. Każde jej pojawienie sprawiało, że się wewnętrznie gotowałam. 

Jeśli chodzi o mordercę, to myślę, że ze wszystkich bohaterów jest najlepiej wykreowany. Jestem w stanie sobie wyobrazić, że faktycznie tak może się zachowywać morderca w prawdziwym w życiu. Było pokazane jego rozumowanie, co go skłoniło, chociaż ten motyw zabójstwa Annie nie był dobrze nakreślony. Było to tak bardziej ogólnikowo napisane, co moim zdaniem warto by było rozwinąć. Z tego ogólnikowego zarysu motywu jestem w stanie uwierzyć, że mogło to drażnić mordercę, ale poznanie szczegółów wzbogaciło obraz Annie w tej książce. Ogólnie plusem jest też to, że nie jest łatwo się domyśleć, kto jest mordercą. 

Emocjonujące ghoststory

Powieść o nastolatkach, ale dla dorosłych

Na koniec chciałabym Was zaprosić do głosowania na mnie w rankingu OpowiemCi, gdzie zostałam nominowana w następujących kategoriach:

• Blog - myslizglowywylatujace.blogspot.com
• Instagram - @myslizglowywylatujace 
  
• Promotor Literatury: