O edukacji seksualnej słów kilka

Cześć!

Jednak się nie poddaję. Pamiętacie mój wpis o lekcjach wychowania do życia w rodzinie? Znajdziecie go na blogu? Niestety już nie. Musiałam go usunąć, bo jego zawartość nie podobała się algorytmom Instagrama, przez co nie mogłam wstawiać linka do bloga tam ani też wysłać na Facebooku. Doszłam do wniosku, że na razie usunę, później poprawię. Uznałam, że możliwość wejścia na mojego bloga z mojego konta jest ważniejsza. I nadszedł ten dzień, spontanicznie zaczynam pisać ten wpis, bo patrząc na to, co się dzieję nie mogę już wytrzymać i siedzieć cicho. I nie wiem, ile wspólnego będzie.

Nie wiem, czy kiedykolwiek kogoś uchronił brak wiedzy. Tak, brak wiedzy. Zakaz edukacji seksualnej to zakaz zdobywania wiedzy. To wiedza nas chroni, a nie wstyd. Wiedza historyczna? Pomaga wyciągać wnioski na przyszłość. Wiedza o racjonalnym żywieniu może ochronić przed otyłością albo niedożywieniem i ich konsekwencjami. Mam wrażenie, że ludzie w tych czasach mają szczególną zdolność do odrzucania możliwości zdobywania wiedzy. No dobra, tutaj chodzi o odebranie możliwości tej edukacji, zdobywania wiedzy.

Ciekawość jest normalna, zdrowa. To objawy dążenia do zdobywania wiedzy, do własnego rozwoju, do wyrobienia sobie własnego zdania. Chyba każde dziecko zadało kiedyś pytanie „Skąd się biorą dzieci?” albo poprosiło o wyjaśnienie różnicy między chłopcem a dziewczynką. To teraz pomyślmy, co jest lepsze. Dać dziecku odpowiedź dostosowaną do jego wieku czy zostawić to jak jest i jednocześnie pozwolić na to, żeby szukało odpowiedzi samo? A samo może znaleźć coś, co jest nieodpowiednie. Są dzieci, które są bardzo dociekliwe i uparte, więc na pewno będą szukać.

Edukacja w tym zakresie jest naprawdę ważna, bo dotyczy ona nie tylko seksualności człowieka, ale całej jego tożsamości.

Miałam zajęcia wychowania do życia w rodzinie przez całe gimnazjum. W podstawówce na to nie uczęszczałam, jak cała klasa, bo wychowawczyni doradziła rodzicom, aby nie puszczali nas na to, bo to i tak będzie w gimnazjum. Czy to dobrze? Z perspektywy czasu uważam, że tak, bo w tym wykonaniu te zajęcia mogłyby mi bardziej zaszkodzić, a tak to oceniam neutralnie, ale dobrze nie było. Moja szkoła to był zespół szkół, więc uczyłaby mnie ta sama nauczycielka. Wtedy moi rodzice byli zadowoleni z tego, że na to uczęszczam. Uważali to za przydatne, głównie dlatego, że sami czegoś takiego nie mieli. Prawdopodobnie od przyszłego roku moje siostry nie będą uczęszczać na te zajęcia. Rodzice sami zamawiają książki do tego, więc mają wgląd w to, co tam jest. Gdy ja chodziłam do szkoły, podręczniki wypożyczaliśmy z biblioteki. Nauczycielka ciągle ta sama, sposób prowadzenia lekcji też. Jednak nie mam pojęcia, ile w tym jest jej winy.

(tak, moje zdjęcia, ale stary adres bloga)

Czy mi coś te zajęcia pomogły?

No niezbyt, skoro miesiąc temu szukałam w Google na czym polega połóg. Mam prawie 20 lat, chodziłam na rozszerzenie z biologii, a o połogu wiedziałam tyle, że to okres, kiedy ciało kobiety wraca do stanu sprzed porodu. Więc jak kobieta ma świadomie zajść w ciążę, skoro nie zna jej konsekwencji? Uwierzcie, takich dziewczyn bez tak podstawowej wiedzy jest więcej. I nawet nie wiecie, jaki wstyd mi się do tego przyznawać, że nie wiem, czegoś tak podstawowego. Zresztą, to nawet nie tylko tych zajęć, ale też zajęć biologii. W moim podręczniku od biologii rozszerzonej nie ma nawet wzmianki o połogu, w podręczniku od 7 klasy podstawówki są cztery linijki. Ba, podstawa programowa nie obejmuje połogu. To idealnie obrazuje podejście do kobiety. Nie wiesz dobrze co się dzieje w trakcie ciąży i po niej z kobiecym ciałem, tylko coś o hormonach i że rozwija się w nim płód. A o rozwoju płodu, o tworzeniu się komórki jajowej i o tworzeniu plemników można recytować z pamięci. Chore.

W zajęciach wychowania do życia w rodzinie są jeszcze dwie rzeczy „nie tak”.

Pierwsza z nich to prowadzenie osobnych lekcji dziewczynkom i chłopcom. W podstawówce nie interesowałam się tym przedmiotem, jak on wygląda, bo wiedziałam, że i tak będę mieć to w gimnazjum. Dopiero będąc w szóstej klasie i rozmawiając z rok starszą koleżanką, dowiedziałam się trochę jak to wygląda w praktyce i się zdziwiłam, że lekcje o narządach płciowych są oddzielne dla chłopaków i dla dziewczyn. Było to dla mnie dziwne, bo przecież już w czwartej klasie mieliśmy pierwsze lekcje  o układzie rozrodczym i omówienie budowy narządów RAZEM. I nic złego wtedy się nie działo. Więc mając te dwanaście czy trzynaście lat, miałam świadomość, że ważna jest też znajomość budowy ciała drugiej płci. Zresztą tworzy to tylko tematy tabu, a to też jest bez sensu.

I tutaj druga rzecz. Tematy tabu. No właśnie... Prowadzi to tylko do problemów z komunikacją między osobami. Tak samo z okresem. To normalna rzecz. Nie należy się wstydzić swojej fizyczności. Każda zdrowa kobieta miesiączkuje i to nie powód do wstydu czy do wyśmiewania, co czasem młodsi chłopcy robią. Dlaczego? Bo pewnie tego sami nie rozumieją. Sama pamiętam, jak starałam wyciągać podpaski z plecaka tak, żeby nikt nie zauważył czy też w łazience otwierać je jak najciszej, żeby nikt nie usłyszał, ale po co? Przecież większość dziewczyn, które korzystały z tej łazienki też ma miesiączkę. TO NORMALNE. I tutaj zapraszam do wpisu o miesiączce – Najmniej doceniania przyjaciółka. Tematy tabu rodzą poczucie wstydu, a to jest problemem nie tylko w kwestii miesiączki, ale również przyczynia się do niskiej pewności siebie, kompleksów związanych z normalnymi rzeczami i przyczynia się do wzrostu pewnego rodzaju niebezpieczeństwa, ale o tym później.

Trochę przybiera mi to formę rozprawki, ale już ostatnia rzecz, jeśli chodzi co było nie tak z WDŻem. Kojarzycie scenę lekcji polskiego z „Ferdydurke” Gombrowicza? Tę scenę, gdzie nauczyciel wpaja uczniom, że „Słowacki wielkim poetą był”. Tak widzę te zajęcia, bo to były jedyne lekcje, gdzie wiedza była przekazywana z konkretną opinią, oczywiście jedyną słuszną.

Teraz sobie wyobraźcie, że nauczycielka przynosi na lekcję trzy kartki i kładzie na trzech ławkach. Na pierwszej podejście „seks tylko po ślubie”, na drugiej „można uprawiać seks przed ślubem, gdy jest się w stałym w związku”, na trzeciej „można uprawiać seks z kim się chce i kiedy się chce” i każe uczennicom wybrać, z którym podejściem się zgadzają. Możecie się domyśleć, że to zadanie podpucha i tylko jedno rozwiązanie było „słuszne i poprawne”. Później był wywód, dlaczego ono jest JEDYNYM słusznym i dobrym wyjściem, i dlaczego powinnyśmy tak postępować. Jeśli nie trafia do Was porównanie z „Ferdydurke”, to powiem inaczej. To jest tak, jakby nauczyciel biologii uznawał mejozę jako jedyny słuszny i prawidłowy podział komórek, bo takie są jego przekonania. Brzmi absurdalnie? Owszem.

Są rzeczy, które są złe. Mówiąc po prostu. Jeśli coś krzywdzi drugiego człowieka, jest złe – pedofilia, molestowanie, hejt, nienawiść i pewnie inne rzeczy, które teraz mi nie przychodzą do głowy są złe. 

Jest nam potrzeba rzetelna i obiektywna edukacja seksualna, a nie to, co wiele z nas dostało – coś propagujące wstyd, powielające szkodliwe tematy tabu, ukazujące naturalne rzeczy, jako coś złego. Dlaczego napisałam, że wstyd może być niebezpieczny? Bo częściej ofiarami przemocy, molestowania są te ciche osoby, bo one „nikomu nie powiedzą”, bo się będą wstydzić. WSTYD NIKOGO NIE OCHRONI. WIEDZA JUŻ TAK. Nie należy odbierać uczniom prawa do zdobywania wiedzy, należy edukować i dzieci, i nauczycieli, aby te informacje były, jak najbardziej przydatne i zapewniły bezpieczeństwo.

Nie mogę jednak napisać, że w moim przypadku szkoła zawiodła w edukacji w tym zakresie. Nie. Moja wychowawczyni, jednocześnie biolożka i wuefistka, sprostała temu zadaniu bardzo dobrze – wiele tematów mieliśmy z nią czy to na biologii, czy na godzinie wychowawczej, czy też na wf-ie. Pod tym względem miałam choć trochę szczęścia, że akurat te zajęcia miałam z nią.