"Wiedźma" Anna Sokalska

Każdy zna motywy podróże w czasie. Ja zazwyczaj spotykałam się z tym, że bohaterowie cofali się w czasie, a w drugą stronę? Czytałam "Strażnika", gdzie Hubert obudził po 7 latach i żył w odbudowanym na nowo świecie, ale to nie było to, tutaj technologia była znana, tylko jej zabrakło. Nawet nie było to najważniejsze, ale co gdy jesteś wiedźmą, która budzi się po pięciuset latach ze snu i nie ma już niczego, co znasz?

Tytuł: Wiedźma

Autor: Anna Sokalska

Wydawnictwo: Wydawnictwo Lira

Liczba stron: 416

Data wydania: 6 lutego 2019

TREŚĆ:

Wiedźma Jasna budzi się ze swojego pięćsetletniego snu. Pragnie zemsty za odebranie życia jej siostrze, ale także przełamania klątwy, która blokuje jej moc. Poznaje Ninę, zmorę, która uciekła z Międzyświata; Dawida, który stał się Szamanem po uratowaniu go przed śmiercią przez Ninę oraz Szarego, anioła, którzy niegdyś był niezłą szychą  wśród aniołów, ale nadano mu obowiązki Anioła Śmierci. Każdy z nich ma swoje tajemnice i własne cele, które pragną osiągnąć, ale do tego muszą ze sobą współpracować. W tym samym czasie otworzyła się wyrwa, która pozwala na przechodzenie pomiędzy Żywoświatem a Międzyświatem, co powoduje pewne zatargi wśród Wyższych Istot z obu Zaświatów - Anielskiego i Piekielnego.

MOJA OPINIA:

Czytałam tę książek i byłam nią oczarowana. Co prawda ciężko mi było wyjaśnić dlaczego, ale bardzo mi się podobała. Teraz ochłonęłam, przeanalizowałam to dokładniej i już wiem! Przede wszystkim to książka, gdzie z pozoru nic do siebie nie pasuje, wszystko jest inne, po prostu "od czapy", ale jednocześnie idealnie ze sobą współgra i w tej historii jest spójne. Naprawdę... Wiedźma ze średniowiecza, zmora ze świata pomiędzy tym doczesnym a zaświatami i koleś, który prawie umarł, stracił pamięć i widzi istoty w obu światów. Do tego jeszcze anioł-urzędnik niezadowolony z tego, że musi łapać duszę umarłych i wyjaśniać im, gdzie się znalazły i co dalej. Dużo tego, ale razem tworzy to świetną historię.

Żywoświat to ten świat, w którym żyjemy, widzialny dla każdego. Międzyświat to czyściec, miejsce, gdzie człowiek budzi się po śmierci i decyduje, czy idzie, czy zostaje. Ma inną fizykę, dlatego nie jest widoczny dla oczu żywych. No i Zaświaty, najbardziej tajemnicze miejsce, o którym nie wiemy zbyt wiele. Podoba mi się, że zostało to tak opisane. Szczególnie opis Międzyświata i jego funkcjonowania, który po części jest "fizycznym bełkotem". Wiem, brzmi strasznie, szczególnie dla osób, którym nigdy się nie udało nawiązać jakieś lepszych stosunków z fizyką, ale spokojnie, jest wyjaśnione dość zrozumiale i sensownie. W skrócie to brzmi tak:

"Możliwe, jak najbardziej możliwe. Jak już wspomniałem, jest pani teraz w nowym stanie skupienia,w innym wymiarze. Tutejsza fizyka jest odmienna od tej, którą pani zna. Jesteśmy zbudowani z innych pierwiastków, wiązanych inną energią. Można rzec,że tamten świat to woda, a nasz — olej. To oczywiście niedoskonałe porównanie, ale przemawia do wyobraźni. Mijamy się, rozumie pani?" - A. Sokalska "Wiedźma

Całkowicie nie wiedziałam, czego się mogę spodziewać po fabule, więc byłam cały czas zaskakiwana. Raz mniej, raz bardziej, ale byłam. Przede wszystkim bohaterowie dążą do zdjęcia klątwy z Jasnej, ale każdy ma w tym własny cel. Nie mówią sobie wszystkiego, są między nimi tajemnice i pewne kłamstwa, które lepiej by dalej pozostały w ukrycie. Sytuacją interesują się też Istoty Wyższe, więc jest naprawdę ciekawie.

Prolog i epilog był dla mnie napisany w baśniowym stylu. Czułam się trochę, jakbym czytała coś od Andersena, ale bardziej dla dorosłych, gdzie jest więcej przemocy, kłamstw i ciężko jest odróżnić, kto naprawdę jest dobry, a kto zły.

Właśnie... Kto jest dobry, a kto zły? Bohaterowie są wykreowani tak, że widać ich wady i zalety. W ogóle nie są idealni, często też nieuczciwi, ale potrafią wzbudzić sympatię. Podoba mi się, że nie można ich tak łatwo zaszufladkować. Nawet kiedy chcą czyjegoś dobra, potrafią się zachować niemoralnie.

Moim zdaniem najbarwniejszą postacią jest Nina. Kojarzycie te osoby, o których jedni mówią najgorsze rzeczy, a inni nie powiedzą złego słowa? Wydaje mi się, że Nina właśnie jest tym typem. Gdy chce, żeby ktoś ją polubił potrafi zrobić najlepszego wrażenie lub bronić osób, na którym jej zależy, ale w razie potrzeb potrafi zrobić coś niemoralnego czy też zdradzić kogoś. Przez całą książkę miałam problem, czy ją lubię czy nie. Jedna z najlepiej wykreowanych postaci.  

Imię Jasnej bardzo do niej pasuje. Pisząc tę recenzję, chciałam ją określić jako postać najjaśniejszą z tych wszystkich. Chodzi mi o to, że wydaje się najbardziej uczciwa, bo pośród jej towarzyszy, to ona jest najbliższa tej cnocie. Jej działania są najbardziej moralne i pragnie dobra innych, dlatego tak ciężko przezwyciężyć jej klątwę. Przez to, że nie odnajduje się w nowym świecie jest podatna na wpływy innych.

O Dawidzie nie wyrobiłam sobie zdania. Jest ważny, ale podchodzę do niego neutralnie. Nie wzbudził we mnie takich uczuć jak Nina, nie irytował ani też nie bawił. Mam wrażenie, że nieco niknie przy tych dwóch bohaterkach, przynajmniej dla mnie, ponieważ jest poza ich rywalizacją. Nie pamięta swojego dawnego życia, kojarzy ludzi, ale nie ma pojęcia kim dla niego byli, co utrudnia mu życie. Jednocześnie, pomimo że jest mi obojętny, nie nazwałabym go "nijakim". Ma charakter, ale jest nieco przytłumiony przez to, że jest zagubiony po utracie wspomnień.

Styl pisania autorki jest dla mnie bardzo przyjemny. Podoba mi się ta różnorodność. Otwarcie i zakończenie napisane w iście baśniowym stylu, a środek dużo bardziej dokładny i szczegółowy, nawet jest podział na dni! Dochodzi do tego jeszcze starodawny styl mowy Jasnej, co daje świetne urozmaicenie i naprawdę fajny kontrast. Na pozór nie pasuje do świata współczesnego, ale jakoś zaczęło z nim współgrać. Jest kilka zabawnych momentów, dzięki którym kilka razy się zaśmiałam.

Na zakończenie dodam jeszcze jeden cytat, który szczególnie zapadł mi w pamięć. 

"Czas, najsurowsze z bóstw, nieugięcie parł do przodu, nie oglądając się na niczyje wołanie, przysięgi ani łzy." - A. Sokalska "Wiedźma"

Myślę, że jest to historia bardzo dobra i interesująca, mimo że na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu. Międzyświat jest ciekawym miejscem i dla mnie jego opisy są tutaj najciekawszy, więc chociażby dla niego warto to przeczytać. Wiem, że nie każdy lubi takie motywy intryg i kłamstw oraz może przeszkadzać to, że tyle rzeczy może do siebie nie pasować, ale naprawdę polecam, bo tworzy to zupełnie niesamowitą całość.  Polska fantastyka mnie coraz bardziej zachwyca i myślę, że skuszę się na drugą cześć, mimo że nie będzie już tam tych samych bohaterów.

Książka odebrana za punkty z serwisu czytampierwszy.pl.