Hejka!

Dziś przychodzę z booktagiem, który znalazłam na Instagramie @not.my.high. Jest po prostu idealny na ten dzisiaj. :D Jest lekki, dobry na powrót do bardziej regularnego pisania, ale też dobry do pisania w moim stanie. Jestem po usunięciu ósemki i zaczynam wracać do życia, dwa ostatnie dni byłam pół zombie. 

Życie zaskakuje. Tyle powiem. Męczący tydzień za mną, w zeszłą niedzielę się nie wyrobiłam, a ten tydzień spowodował, że musiałam sobie trochę rzeczy po układać i spokojnie się zastanowić nad wszystkim. Niesamowite, ile potrafi pomieścić w sobie siedem dni. Powoli zaczynam się zbierać za podsumowania, więc wiecie, czego w najbliższym czasie można się spodziewać, ale chyba odpuszczę sobie najlepsze książki tego roku (a właściwie ostatniego pół roku, bo robię ten TAG. Chyba że przerzucę na początek lutego, że za bardzo nie zaspamować). 

1. Styczeń - pierwsza książka przeczytana w tym roku.

"Błękit szafiru" Kerstin Gier, czyli druga część jednej z moich ulubionych trylogii. Bardzo lubię poczucie humoru bohaterów, to jak oni wszyscy są urocze, fabułę, która jest przemyślana i Xemeriusa!

2. Luty - najkrótsza przeczytana książka

"O psie, który jeździł koleją" Roman Pisarski. Pamiętam, że to pierwsza książka, która mnie tak wzruszyła, że płakałam. Cieszę się, że mogłam ją przeczytać ponownie po tylu latach. :D

3. Marzec - nowy ulubiony pisarz

Chyba Katarzyna Berenika Miszczuk. Niewiele brakuje do tego, żebym przesłuchała/przeczytała wszystkie książki tej autorki. Nic mi tak nie umila nauki, jak jej twórczość. 

4. Kwiecień - najlepsza książka dla dzieci/młodzieży 

Seria "Krew Ferów" jest naprawdę godna uwagi. Ten świat mnie zachwycił, historia wciągnęła, a bohaterowie są wyjątki, mimo że czasem ciężko ich lubić, to charaktery ich wyróżniają. Raczej nie jest dla dzieci w klasach 1-3, bo ma fragmenty nieco brutalne (ale to za dużo powiedziane).

5. Maj - najpiękniejsza okładka

"Księgi skór" Alice Broadway. Piękne, błyszczące i pasujące do fabuły. Jestem kupiona. Patrzcie tylko na to. A jak się mieni!

6. Czerwiec - najlepszy audiobook 

I tutaj moje serce jest rozdarte.  Najlepiej bawiłam się słuchając "Ja, Ocalona" Katarzyny Bereniki Miszczuk. Najlepszy lektor czyta "W 80 dni dookoła świata" - jego głos jest tak kojący, tak uspokajający, że słuchanie tego czysta przyjemność i potrafiłam to sobie puścić tylko, żeby to leciało, a nie leciało w tle.

7. Lipiec - najdłuższa książka w tym roku 

"Królowa mroku i powietrza" Cassandry Clare. Liczy ponad 900 stron, a grzbiet ma szerokość 5,4 cm. 

8. Sierpień - najszybciej przeczytana książka 

Hmm... Chyba "Zemsta" Fredry, bo siadłam i przeczytałam to jednym tchem, mimo że "O psie, który jeździł koleją" było krótsze, to chyba czytałam to z jakimiś przerwami.

9. Wrzesień - ulubiony polski autor

Paulina Hendel. 

Powróciła z "Wysłannikiem" w wielkim stylu i świetnie pociągnęła historię dalej. Do tego widać, jak duży postęp poczyniła w pisaniu. Czytanie tego to sama przyjemność.

10. Październik - horror

"Jego banan" Penelope Bloom. Słuchanie tego to był horror. Wytrwałam, bo trwało to kilka godzin, ale męczarnia. Byłam tak zażenowana podczas słuchania tego. Nie moje poczucie humoru, nie lubię bohaterów i jakoś sensu mi zabrakło. 
Typowego horroru nie przeczytałam.

11. Listopad - reportaż 

Żadnego reportażu nie przeczytałam. Były poradniki, były nawet książki popularno-naukowe, ale żadnego reportażu.

12. Grudzień - wielki finał 

Znowu Clare... "Królowa mroku i powietrza" to świetne zakończenie serii. Zwala z nóg, ale ja po prostu Clare uważam za mistrzynię finałów, bo to jak kończy trylogie to jest coś! 

Hejka!

Czy ja znowu miałam trudne miesiące? Tak. Brak chęci, dopadła mnie rutyna, monotonia. Dużo zaliczeń na studiach i mało czasu. Ciężko jest mi się zrelaksować. Ludzie dodatkowo mnie irytują. Inne nieprzyjemne wydarzenia. Grudzień sam z siebie też zaczął dawać w kość. I właśnie ta rutyna. Szczególnie, że miałam od prawie miesiąca do świąt mam zajęcia zdalne (z jednym wyjątkiem, co tym bardziej nie poprawia mojego humoru). Aż zaszalałam i wyszłam z laptopem na zdalne zajęcia do salonu! Od razu lepiej i bardziej się koncentrowałam na tym, co robię. Tutaj nie umiem się skoncentrować na niczym. Ja naprawdę jestem osobą, która potrzebuje zmian i już... 

Powracam do kończenia tego wpisu po tygodniu.  W kwestii zmian. Przemeblowałam pokój, bo patrzenie na szarą ścianę mi się znudziło. Weszła przez to we mnie nowa energia, spokój duszy i dziecięca radość. Jak po obcięciu włosów! (Tego drugiego nie zrobię, bo zapuszczam).

1. Muzyka 

Young Igi - Ambicje

To chyba była jedyna nowość w tym miesiącu, która tak mi się spodobała. No... I jedyna nowość, której przesłuchałam. Chyba pisałam to ostatnio - muzycznie wybieram audiobooki. 

2. Książki 

Książkowo szło bardzo fajnie. Ostatnie dni listopada były bardziej bez książkowe, ale nie zdziwiło mnie to. Szczególnie, że miałam weltschmerz. Miałam chwilę, gdy kończyłam książki hurtem, a w grudzień za to weszłam z czterema rozpoczętymi i końca nie widać 

4. Serial

5. Coś nowego!

6. Kosmetyk 

7. Jedzenia 

8. Jestem dumna z... 

 Hejo!

Od jakiegoś roku pojawiają się kontynuacje pisane po latach. Po przeczytaniu "Znajdź mnie" Andre Acimana podchodziłam z rezerwą - tamta książka nie wniosła wiele do fabuł "Call me by your name", głównych bohaterów było bardzo mało, a to ich duet mnie najbardziej ciekawił. Gdzieś stoi trzecia część "Trzy metry nad niebem" i tak czeka na przeczytanie. "Vengeful" kontynuacja "Vicious" rozwinęła znanych bohaterów, ale nie dorównała pierwszej części. 

I nadszedł "Wysłannik". Kończąc "Łowcę" wiedziałam, że kolejna części musi nadejść, bo w tej serii jest jeszcze tyyyle do opowiedzenia. Miałam dużo oczekiwania, liczyłam na to, że będzie lepiej niż poprzednie i się nie przeliczyłam. Książka jest rewelacyjna! O tym za chwilę!

Tytuł: Wysłannik
Seria: Zapomniana księga
Autorka: Paulina Hendel
Liczba stron: 496
Data premiery: 30 września 2020 r.
Ocena:  10/10

Hubert robi pierwsze kroki ku bliższemu poznaniu się mieszkańców wsi i wzajemnej pomocy mieszkańców. Wiec się odbył, można by rzec, że efekt był lepszy niż Hubert się spodziewał. Poza jednym incydentem. O wiecu dowiedzieli się ludzie z jednostki w górach. Przyszli z podobno pokojowymi zamiarami, ale... Koniec końców Izabela i Ernest wyruszyli w podróż, zostawiając nie zawsze zachowującego się rozsądnie Huberta, ale chłopak nie usiedzi w domu. 

Dla mnie to najlepsza książka z tej serii. Czytając po kilku stronach rzuca się w oczach większa różnorodność wszystkiego i dojrzałość. Wszystko to można poznać po stylu pisania. Jest więcej szczegółów oraz rozmyślań, szczególnie Huberta. Opisy nie są nużące, mimo że przeważają w książce. Pojawiają się nowe miejsca, nowe demony i sposoby radzenia sobie z nimi, co uatrakcyjnia czytanie i zaciekawia czytelnika. Ogólnie narracja jest bardzo "żywa" - bardzo łatwo idzie wyobrażanie sobie miejsca, demonów i bohaterów, prawie jak w filmie. 

W tej seria autorka nie skupia się tak szczegółowo na tym, jak poszczególne wioski sobie radzą. Gdzieniegdzie są bardziej szczegółowe opisy maszyn, budowli i ich działa. Hubert podczas swojej podróży nie zatrzymuje się nigdzie na dłużej niż 2 czy 3 dni. Życie na południu znacznie się różnicy od tego, co się bohater zna.  Czasem to bawi, a czasem szokuje. Wyszło to poza to, czego ja się spodziewałam. Serio!

Fabuła głównie opiera się na podróży Huberta - niby nic nowego, ale chłopak jest w trasie cały czas. Samo w sobie nie brzmi to jakoś intrygująco, ale to co tam spotyka jest naprawdę ekscytujące. Ogromnym plusem jest powrót do wątku z pierwszej książki. Nadaje to więcej sensu "Strażnikowi" i całej serii i pozostawia w takim samym szoku, jak pierwsza część, mimo że nieco się różnią. Kolejna część może być jeszcze ciekawsza!

Dojrzałość w bohaterach widać szczególnie w Hubercie. Dalej działa pochopnie, ale mimo to jest spokojniejszy. Ma cel, nie zajmuje się wyłącznie polowaniem na demony i zbieraniem informacji. Ma sporo momentów przemyśleń, które są naprawdę intrygujące i skłaniają czytelnika do przemyśleń. Dopiero w tej częściej ja się zaczęłam zastanawiać, co by się stało z moją wsią. 
Poznajemy też lepiej Zuzę. Miałam pewien mały problem podczas czytania, bo polubiłam ją tak jak siostrę koleżanki i cały czas miałam ją w głowie jako czternastolatkę, a ta bohaterka jest już starsza ode mnie! Zuza często mówi coś oderwanego od rzeczywistości, ale mimo to ma to sens i następnie okazuje się, że dziewczyna ma rację. Poza byciem "radarem" na demony, dziewczyna ma niesamowitą intuicję - uwielbiam takich bohaterów. Dzięki niej możemy poznać demony od innej strony.

Ta dwójka w duecie jest niesamowita. Poniekąd brakowało mi planowania Ernesta, ale jakoś Hubert i Zuza są znacznie efektywniejsi. Izy oraz Henryka też nie było tak dużo w tej książce. Bardzo mi brakowało ciętego humoru dziewczyny. 

Książka jest genialna! Idealnie rozwinęła i dopełniła historię. Bardzo się cieszę, że będzie kolejna część, bo rozwinie interesujący temat i prawdopodobnie nada jeszcze więcej sensu całej serii. Bardzo mi się podoba to, że z tomu na tom można zmienić postrzeganie całości. W dziwny sposób ta seria dodawała mi otuchy w ostatnim czasie i wiem, że drugi tom może być nie przybijający w obecnej rzeczywistości, ale mnie odrywał i pokazywał, że zawsze może być gorzej. ;) 

Książka odebrana za punkty na portalu czytampierwszy.pl

 Akredytacja 02/05/2020

Jestem nominowana w plebiscycie "Opowiem Ci" w kategorii blog oraz Instagram ponad nazwą Myśli z głowy wylatujące/myslizglowywylatujace. Zostawiam tutaj link https://www.opowiemci.com/ranking/ i zachęcam do zagłosowania. :) 

Chciałabym też Was poinformować, że dużo się u mnie dzieje z cyklu "jak wszystko to raz". Efekt motyla i domino i okaże się, co najbliższe dni przyniosą i po prostu może być mnie tutaj jeszcze mniej i bardziej nieregularnie. 

Hejo!

Tak patrzę na to, co muszę zrobić w listopadzie i wiem, że będzie ciężko znaleźć mi czas na inne aktywności (albo życie osobiste), ale jakoś mnie to satysfakcjonuje. Dzisiaj jestem tutaj ze Smętnikiem i obym za tydzień znów się pojawiła, a jeśli nie to, to za dwa tygodnie na pewno. Na szczęście mogę sobie powtarzać, że tylko listopad będzie tak wyglądał, ewentualnie jeszcze grudzień, ale mam tę świadomość, że na początku grudnia odejdzie mi jeden przedmiot, potem drugi i jeszcze trzeci! Niesamowicie się cieszę, że skończą się już godziny tych przedmiotów i po prostu uzyskam z nich zaliczenie, i będzie spokój. 
Będę musiała się przemęczyć w tym miesiącu, szczególnie że chciałabym dwie recenzje wrzucić. Mam taki zapierdziel do końca miesiąca, że w tym momencie siedzę przerażona, jak ja to do cholery ogarnę i przy okazji zrobię te recenzje. Na szczęście to i tak dwie książki, na które mam miesiąc, a nie więcej. Nie przewidziałam tego, że wyskoczy mi 5 kolosów w 2 tygodnie i kolejne 5 raportów. Jest zabawnie. 

Dla przypomnienia!

O czym dziś? 

Hejo!

Po prostu się wspierajmy i nie dzielmy na lepszych i gorszych, nie odcinajmy od osób, które mają inne zdanie niż my. Szanujmy to, ale nie wchodźmy w ich wolność. Dajmy wybór.  

W całej tej mojej sinusoidzie oraz przeziębieniu (też się pojawiło, mówię Wam tydzień intensywny) znalazłam czas na dokończenie dwóch książek i przeczytanie w całości jednej. Dziś "Prosta sprawa" Wojciecha Chmielarza. Książka powstała w specyficznych okolicznościach - w marcu, w trakcie lockdownu była publikowana na fanpage'u autora. W wersji papierowej została poprawiona i rozszerzona. Nie czytałam wersji pierwotnej, ale informacja zachęciła mnie do czytania. 

Tajemniczy mężczyzna przyjeżdża do Jeleniej Góry. Dociera do mieszkania dawnego przyjaciela, a go tam nie ma. Mieszkanie zdemolowane, po dziesięciu minutach pojawia się dwóch mężczyzn - gangsterów. Prosty zniknął, a on wpada w niebezpieczeństwo, bo uparcie pragnie go odnaleźć. 

Fabuła jest bardzo przyjemna. Nie wiem, czy jest zawiła czy nie, ale wszystko się ładnie łączy, co bardzo lubię książkach. Nieco przypomina mi sieć pajęczą. Chociaż to bardziej układanka z puzzli. Wiele elementów, ale każdy ma swoje miejsce i tworzy spójną całość. Akcja dynamiczna, dzięki czemu szybko się czytało. Jednocześnie było chaosu, nawet w punkcie kulminacyjnym. Wszystko było tak, jak powinno być i bez większego bałaganu.

Narracja prowadzona jest z dwóch punktów widzenia. Większość książki jest to perspektywa tajemniczego narratora - przedstawia swoimi oczami, co robi w Jeleniej Górze oraz analizuje fakty, czasem cofa się w czasie, żeby opowiedzieć historię ze swojego życia. Od czasu do czasu pojawia się narracja trzecioosobowa, kiedy pokazywane są działania grupy gangsterskiej.

Książka odebrana za punkty na portalu czytampierwszy.pl

 Akredytacja 02/05/2020

 Hejo!

Piszę w przypływie pozytywnej energii po wczorajszym wf-ie. Szukając tematu do wpisu, uznałam, że po prostu napiszę o niczym. Dawno czegoś takiego nie było, gdzieś tam przejawiały się pojedyncze zdania o tym, co nowego u mnie i tyle. Ile czasu można pisać o czymś konkretnym? Pewnie wpis się pojawi po południu, mimo że zaczynam go pisać z samego rana. Jednocześnie odnoszę wrażenie, że przecież nic ciekawe u mnie się nie dzieje i w ogóle o czym mam pisać? 

A mogę pisać o wszystkim, nie przejmując się, czy to ma w ogóle jakikolwiek ład czy skład. Po prostu, żeby pisać. Wrzuciłabym tutaj jakieś jesienne zdjęcie z kolorowymi liśćmi, ciepłym swetrem i szalikiem, ale po prostu nie mam czegoś takiego. Poszłabym na takie zdjęcia, ale jeszcze liście są za zielone, a pogoda w ogóle nie współgra nawet z domowymi zdjęciami. Przynajmniej gdzieś znalazłam sposób na robienie przyzwoitych zdjęć z fleszem - zasłaniam białą kartką lampę błyskową i zdjęcia wychodzą ładne. Wolę nie myśleć o tym, co by mi się przydało do robienia zdjęć i co powinnam kupić w pierwszej kolejności.  Csiii... Już nie gdybajmy aż tak. Po prostu zakończmy na tym, że łudzę się nadzieją, że jeszcze będzie ładnie albo choć trochę bezchmurnie. 

Hejo!

To już trzeci Smętnik Blogowy. Tym  razem bardziej poświęcony Instagramowi, bo tam takie rzeczy zauważam częściej, ale to kwestia tego, że ta platforma jest nieco bardziej "codzienna" i daje większą możliwość kontaktu z innymi osobami. Na blogu nie jest to aż tak "bliski" kontakt i na takie rzeczy nie zwraca się tak dużej uwagi, tym bardziej, że na blogu wpisy częściej bardziej są przemyślane niż relacje na Instagramie, przez co więcej osób jest lepiej (albo jakkolwiek) przygotowanych na wstawienie czegoś. Instastory można nagrać w każdej chwili, kiedy ma się chociaż wolną minutę, przez co ludzi widać w różnym stanie i w różnych sytuacjach, czego nie ma w blogach. 

Dla przypomnienia!

O czym dziś? 

O przeprosinach, które w dużej mierze są zbędne. Konkretniej o tym, gdy ktoś przeprasza wciąż, i wciąż, i wciąż… To jest jedna z rzeczy, które bardziej nie wiem, czy mnie bardziej smucą czy odrzucają. W pewnym momencie po prostu nie chce się tego czytać, bo ktoś ciągle sam wpędza się w jakieś poczucie winy i widać, że nie ma przyjemności z tego, co robi. 

MASZ PRAWO NIE WRZUCAĆ NIC PRZEZ JEDEN DZIEŃ, DWA CZY TYDZIEŃ.

MASZ PRAWO ODZYWAĆ SIĘ BEZ MAKIJAŻU

PRYSZCZE MA KAŻDY

MOŻESZ MIEĆ WŁASNĄ OPINIĘ O KSIĄŻCE (i na każdy inny temat)

To są trzy najbardziej pospolity przykłady przeprosin, jakie spotykam. I jednocześnie najbardziej zbędne. Rozumiem przeprosiny za napisanie czegoś obraźliwego, szkodliwego, zaszkodzenie komuś bądź puszczenie fałszywej informacji. Nie przepraszajcie za to jacy jesteście, gdy nikogo tym nie krzywdzicie. Róbcie to, co lubicie i kiedy chcecie. Jeśli chcecie możecie napisać, dlaczego Was nie było, ale nie przepraszajcie i nie obiecujcie, bo nikomu nie jesteście nic winni. 

 Hejo!
Znowu podsumowanie dwóch miesięcy. Podchodziłam do niego jak pies do jeża, bałam się go pisać, bo to jest takie żmudne, takie długie. To nie tak, że tego nie lubię. Te wpisy są okej, ale zawsze sporo czasu zajmuje mi wypisanie książek i filmów, a potem kilka słów o nich. Poszło lekko i szybko, a nawet jest zadowolona z tego  jak napisałam o części filmów. Zaczynam mieć w tym większą wprawę, chociaż nie wszystkie filmy zapadły mi aż tak w pamięć lub oglądałam po raz setny i nic nowego nie napiszę.

 Pozytywnie wspominam te dwa miesiące, mimo że nie działo się wiele spektakularnych rzeczy, to było bardzo przyjemnie. Trochę ogarniałam rzeczy na studia, a potem uznałam, że zasługuję na trochę więcej relaksu i totalnie sobie odpuściłam. W sierpniu odpuściłam pisanie bloga na dwa tygodnie, we wrześniu zaczęłam dużo mniej czas spędzać na Instagramie, co jest dla mnie ogromnym plusem. Średnia tygodniowa wynosi około godziny. Było spokojnie. Mam nadzieję, że październik będzie nieco bardziej owocny, nie tylko pod względem nauki. 

1. Piosenka

Hm... Jakoś muzycznie najbardziej polubiłam się z audiobookami. Ostatnio znowu powróciłam do bardzo starych piosenek. Mają w sobie coś kojącego. Podrzucam Wam taki klasyk - Łazuka i Cembrzyńska "W siną dal".

2. Książki 

Odsłuchałam 8 audiobooków i przeczytałam 8 książek. Czytania samego w sobie więcej było we wrześniu. Ogólnie oceniam bardzo dobrze te miesiące. Ze względu na to, że wróciłam na studia to ta passa nieco przystopuję pewnie, ale zobaczymy jak to wyjdzie. 

3. Filmy

Filmów oglądam sporo w ostatnim czasie. Odkrywam też różne perełki, częściowo przez mojego chłopaka.  

1. Harry Potter i Insygnia śmierci (#1 i #2) - jeden z moich ulubionych filmów.
2. Kwiat Pustyni - genialny film. Szokuje, mimo że znam tę historię.
3. Straszny dom - mój faworyt! Nie jest to animacja dla dzieci, powiedziałabym, że tak od 12 roku życia. Genialne po prostu - świetna fabuła, niekiedy serio przeraża.
4. Niewłaściwa Missy - specyficzne poczucie humoru, ale w moim guście, mimo że jedna scena pokazuje bardzo niefajne zachowanie.
5. The Kissing Booth (#1 i #2) - guilty pleasure. Irytujące, absurdalne, ale zajebiste. Chcę trzecią część.
6. Wredne dziewczyny - nie spodziewałam się czegoś takiego po tym filmie, ale podobał mi się. Nie wiem, czy będę do niego wracać.
7. Asteriks i Obeliks: Tajemnica Magicznego Wywaru - świetne! Obawiałam się, że ta animacja nie dorówna temu, co już znałam. Na szczęście się myliłam i żałuję, że nie ma więcej. 
8. Prawie jak gwiazda rocka - bardzo dobra ekranizacja, ale miałam jakiś podobnym problem z książką. Obie rzeczy są bardzo dobre, ale nie do końca trafiają do mnie.
9. Asteriks i Obeliks: Osiedle Bogów - genialne poczucie humoru, idealne nie tylko dla dzieci. Pasowałoby tutaj nawet podłożenie mniej niewinnych tekstów i bawiłoby tak samo (tylko wtedy nie dla dzieci). 
10. Planeta Singli 3 - nie jest to mój ulubieniec z tej serii filmów, bo jest wszystko za dużo, ale całkiem przyjemny i zabawny.
11. Lejdis - nie wiem, czy mi się podoba i nie wiem, czy polecam. Obejrzałam, ale raczej nie powrócę.
12. Opiekunka (#1 i #2) - świetne! Szczególnie podoba mi się, jak ten film obśmiewa wiele współczesnych zachowań.  Co prawda nie jest to zbyt "ambitny" film, raczej taki, żeby puścić wieczorem i się pośmiać.
13. Gwiazdeczki - bardzo specyficzny film. Wydaje mi się, że z założenia ma szokować i skłonić do samodzielnego wyciągnięcia wniosków. Brakowało mi wyraźnego zakończenia, które pokazałoby konsekwencje, które główna bohaterka i jej koleżanki by poniosły.
14. Assasin’s Creed - kolejny świetny film. Bardzo ciekawa fabuła, w moim guście
15. Enola Holmes - nie spodziewałam się aż tak wyraźnego feministycznego wątku, ale to był bardzo fajny zabieg (Anglia, XIX w., walka o prawa wyborcze). Błyskotliwa bohaterka, przyjemna narracja. Zagadka nie była aż tak zawikłana i nie wysuwała się na pierwszy plan, ale było przyjemnie.
16. Lara Croft Tomb raider: Kolebka życia - uwielbiam Angelinę Jolie w tej roli. 

4. Zdjęcia

5. Coś nowego 

Kajaki! Pierwszy raz na kajakach, o którym wspominałam. Połowa trasy, czyli jakieś trzy godziny były nieco straszne (bałam się ruszyć, żeby nie wypaść), ale samo w sobie było super.

6. Kosmetyk

Po kajakach moje nieopalane od ponad dwóch lat ciało, przybrało piękny odcień czerwieni, odrobinę się spaliłam. Ramiona mi uratował żel aloesowy SOQU (i balsam energetyzujący z Vianka). Nie myślałam, że ten żel, że to takie cudo. Miałam go już na całym ciele, na włosach i na twarzy. 
Złagodził mi poparzenie słonecznie. Złagodził mi krosty na twarzy/trądzik (?) - od maja miałam wysyp (jak na mnie), podejrzewam, że zapychał mnie krem i żel do mycia twarzy z olejem winogronowym, ale nałożyły się w tamtym momencie takie rzeczy jak stres, te maski i długo zajęło mi odnalezienie winowajcy. Świetnie się też sprawdza jako nawilżacz (humektant) na włos i podkład pod olejowanie. Będę chciała jeszcze sprawdzić ten żel z Holika Holika, ale to jak już to mi się skończy. 

7. Jedzenie

Sushi! Czyli kolejny pierwszy raz, o którym wspominałam. Obawiałam się, że może mi nie posmakować, a się zakochałam. No nie wiem, co dodać - cud, miód i orzeszki.

8. Jestem dumna z...

Ze względu na studia moja aktywność tutaj się zmniejszy (albo ureguluje). Planuję wrzucać posty co weekend (albo może co 6 dni? Zobaczymy.) i Instagramie wrzucać zdjęcia dwa razy w tygodniu. Do napisania!

 Hejo!

Dzisiaj (znowu) wpis, do którego się zbierałam od początku wakacji. Jest to wpis o ubraniach z mojej ulubionej marki, czyli SkyDance. Najstarsze ubrania z tej firmy mam 1,5 roku i co trochę moja kolekcja się powiększa. W tym momencie mam dwie koszulki, bluzę, cztery tennis skirts, spódniczkę mini i sukienkę. Moje siostry również uwielbiają tę markę, mają kilka rzeczy i też są bardzo zadowolone. Na końcu wpisu znajduje się link do kodu rabatowego. Wpis będzie aktualizowany, kiedy będę mieć nowe kody.

Zastanawiam się, od czego zacząć, z czego jestem najbardziej zadowolona, a chyba ze wszystkiego tak samo. 

Koszulki i bluzy mają krój uniwersalne. Kolory są różne od klasycznej bieli i czerni po prześliczny fiolet, błękity, czerwień. Ostatnio weszły T-shirty z ręcznie wyszywanym haftem, które zastąpią zwykłe nadruki. Jeszcze nie wszystkiego koszulki z nadrukami się wyprzedały, więc może część z Was zachęcę. 

A tutaj zbliżenie na nadruki. Obie rzeczy mam jakieś 1,5 roku, a nadruki są w stanie nienagannym. Szczególnie nadruk z bluzy. Ten z koszulek minimalnie się sprał i przybliżając się widać, jakieś drobne pęknięcia, ale patrząc z normalnej odległości, nie rzuca się to w oczy. Bluza się lekko zmechaciła, podejrzewam, że nie w pełni się zastosowałam do zaleceń, jak to prać.

Hejo!

Dziś przychodzę z recenzją książki, w której się właśnie zakochałam. Jestem oczarowana tym w światem, a w dodatku to książka, w której znalazłam coś, czego szukałam od kilka lat. Może nie w 100% w formie, której szukam, ale zostałam usatysfakcjonowana. W dodatku książka z klimatem, który jest idealny na jesień. Jak wczoraj wróciłam do domu, to tylko zrobiłam sobie ciepłe kakałko, bo tak mi pasowało do klimatu tej książki. Dla fanów kakao, gorącej herbaty i swetrów to "Miasto Snów" to będzie idealny wybór. Bardzo dziękuję wydawnictwu WeNeedYA za przesłanie książki i możliwość jej przeczytania.

March Sky jest inna. Ciężko nawet określić, czy jej inność jest niezwykła czy po prostu dziwaczna, ale jest wystarczająca, aby być powodem do wyśmiewania. Dziewczyna ma przyjaciółkę i obie zdają się być równie dużymi ofiarami losu. Do problemów dziewczyny dołączają dziwne sny, stany OBE, tajemniczy chłopak, który ją śledzi, gadający kot. March myśli, że zwariowała, a ukrywana przez matkę tajemnica zmusza ją do ucieczki z domu. To dopiero początek wszystkich przygód i koszmarów. 

"Krew Ferów" to seria osadzona w uniwersum "Kronik Jaaru". Opis mnie zaciekawił, a później dopiero zorientowałam się, że te książki należą do tego uniwersum. Doszłam do wniosku, że raz kozie śmierć i zgłosiłam się do naboru recenzenckiego. Pewnie będzie więcej osób, które nie zorientują, że to należy do konkretnego uniwersum lub nie mają w planach "Kronik", więc głos osoby, która ich nie zna, a to przeczyta z pewnością się przyda. Przez to też miałam pewne wątpliwości, a co jeśli świat będzie dla mnie niezrozumiały? A jeśli jest w jakiś sposób powiązane z tamtym? Wiedziałam też, że "Kroniki Jaaru" są bardziej dla młodszych osób, tutaj spotkałam się z podobnym stwierdzeniem. W skrócie zaczynałam czytać i byłam pełna obaw. Jak się możecie domyślić, obawy był zbędne.

Styl pisania Adama Fabera jest niesamowity. Od pierwszego akapitu wprowadza w klimat powieści. Czyta się to bardzo przyjemnie i ciężko się oderwać. Z kolei klimat jest magiczny. Czuję, że to książka idealna na jesień, mimo że akcja toczy się w czerwcu. Po prostu magia, tajemniczość to coś, co idealnie towarzyszy podczas jesiennego wieczoru - polecam tak zrobić! Albo w chłodny poranek pod kocem. 

Hejo!

Pisałam już, że zmieniam studia. Zaczynam od nowa na kierunku chemia środków bioaktywnych i kosmetyków. Zauważyłam, że moje podejście do rozpoczęcia studiów się zmieniło. Moje przygotowania wyglądają inaczej - więcej dowiaduję się o kierunku, sprawdzam opisy przedmiotów. Stwierdzenie, że "żałuję braku tej wiedzy rok temu" to za dużo, bo skupiałam się na czymś, czego bardziej w tamtym momencie nie ogarniałam, czyli na USOSie oraz samodzielnej rejestracji, a teraz USOSa jako-tako ogarniam, więc jest łatwiej. Odrobinkę podpytałam znajomych (dobra, jedną osobę, ale bardzo jestem wdzięczna za odpowiedź) i tworzę listę rzeczy, o których fajnie jest wiedzieć na początku studiów i które ułatwiają życie. 

Starałam się, aby te rady były jak najbardziej uniwersalne, niezależnie od kierunku, jaki ktoś studiuje. Nie będę pisać o typach i sposobach na naukę, bo każdy kierunek, a nawet każdy prowadzący wymaga czegoś innego. Często metody sprawdzania wiedzy różnią się, bazują na poszczególnych zasadach. Warto to zapamiętać, że co wydział to obyczaj, parafrazując. Na początku jest to mylne, szczególnie przy rozmowach ze znajomymi, którzy studiują coś innego. Wydaje mi się, że udało mi się zebrać cztery rady, które przydadzą się każdemu, ale przed tym mały słowniczek.  Rady powinny się też sprawdzić niezależnie od typu nauczania - stacjonarnie czy zdalnie. 

USOS - taki e-dziennik na studiach, gdzie jest plan zajęć, przedmioty, oceny, a także płatności i podania. Coś z czym trzeba się zaprzyjaźnić, aby jakoś lepiej się żyło na studiach. Prawdopodobnie zawiedzie Cię w chwili rejestracji na przedmioty, ale tak już jest.
Sylabus - opis przedmiotu, dostępny w USOSie (a może i nie tylko). Zawiera w skrócie opisane tematy, sposób oceniania, wstępne wymagania oraz inne niezbędne rzeczy, które trzeba wiedzieć. 

1. Sprawdź sylabus przedmiotu

Sylabusy sprawdzałam tuż po informacji, że dostałam się na studia, ale jeszcze przed złożeniem kompletu papierów i dostaniu dostępu do USOSa. W tym momencie większość osób, które dostały się w pierwszych turach (tzn. w "normalnych" rekrutacjach, a nie w uzupełniającej) już powinna ten dostęp mieć. Tak jest prościej znaleźć sylabusy przedmiotów, szczególnie jeśli jesteście na nie już zarejestrowani (a to zależy od uczelni i wydziału). 
Warto sprawdzić wcześniej wymagania co do przedmiotów. Nad tym spędziłam ostatnio czas - sprawdzałam, co powinnam powtórzyć i przypominam sobie część zagadnień z biologii, z którą nie miałam styczności. Jest jeszcze kilka dni  i można poświęć ten czas na powtórzenie zagadnień, z którymi miało się problem. 

2. Spis lektur jest przydatny

W sylabusie często jest podana literatura.  To jest tak bardzo przydatne, jak oczywiste, że powinno się z tego korzystać. Szczerze mówiąc, to prawie od razu po sprawdzaniu literatury zamówiłam 4 książki do matematyki (za 48 zł łącznie, okazja życia).  Wykładowcy polecają też książki na pierwszych zajęciach i warto tego posłuchać (ja tego nie zrobiłam, więc uczcie się na moich błędach).
Czasem ciężko mi było wynieść coś z wykładu lub ćwiczeń, nie zawsze to było wystarczająco jasne. Szczególnie pomagała mi książka od fizyki. Kilka książek, które kupiłam rok temu, przyda mi się i teraz. Prawdopodobnie więcej niż na jednym przedmiocie, więc nie są to pieniądze wyrzucone w błoto. Lektury powinny też być w bibliotekach wydziałowych/uniwersyteckich, jeśli ktoś nie chce kupować (a większość nie chce, bo są to książki dość specjalistyczne). 

3. Korzystaj z konsultacji i nie bój się pytać

Różnica poziomów pomiędzy studiami, a szkołą średnią jest ogromna. To dosłownie przepaść. Są przedmioty zupełnie nowe; są przedmioty, które były przez rok, w pierwszej klasie i potem idziesz na studia i masz je na dużo wyższym poziomie. Większość osób jest tak samo zdezorientowana jak Wy, to też dla nich nowość, więc śmiało się pytajcie, gdy czegoś nie rozumiecie. Nikt Was nie wyśmieje. Wykładowcy, ćwiczeniowcy i inni prowadzący po to są, aby Wam objaśnić. 
Podobnie z konsultacjami. Inaczej ktoś tłumaczy dwudziestu osobom, a inaczej jednej. Mimo, że jestem osobą, która wolała uczyć się sama, to konsultacje zawsze mi rozjaśniały trudne zagadnienia. Nigdy nie byłam z nich niezadowolona. Przy nauczaniu zdalnym też są organizowane konsultacje, na ogół przez platformę typu Skype albo coś. 

4. Upominaj się

Przyznam się, że na początku mi samej głupio było pisać do dziekanatu czy do prowadzących, jeśli czegoś potrzebowałam lub miałam wątpliwość. Pod koniec semestru straciłam wszelkie skrupuły w momencie, kiedy nie miałam wystawionych dwóch ocen, które powinny być w USOSie w połowie czerwca. Pisałam raz, zero odzewu. Później sesja i nie miałam do tego głowy. Minął miesiąc, znowu napisałam - wreszcie odzew i uzupełnienie. Z drugim przedmiotem jeszcze większy cyrk. Część osób miała wstawione oceny, część zaniżone; poszło kilkadziesiąt maili i część osób dostała oceny, a część nie. 
Wiadomo, że nie wszędzie tak jest, ale przestrzegam. I nie bójcie się pisać, gdy ktoś po prostu zaniedbał swoje obowiązki.

5. Wzajemna pomoc

To chyba najlepsza nazwa dla tego punktu. Ogólnie wprowadza to fajną atmosferę wśród studentów. Dla mnie dobrą formą takiej pomocy była nauka ze znajomymi. Najlepiej w trakcie kwarantanny, gdzie odpalaliśmy Google Meet i ktoś udostępniał ekran i tak rysował, i tłumaczył. Nie rozpraszało mnie to, bo się nie widzieliśmy, a czasem rozjaśniało lepiej niż zajęcia. Nawet zwykłe wysłanie zadania, aby się upewnić, czy na pewno takie powinno być, dużo dawało.
Gdy ktoś woli, może po prostu porównywać rozwiązania czy dyskutować na jakiś temat. To też są formy nauki, w zależności od tego czego wymaga kierunek. 

Hejo!

Już zleciał od ostatniego Smętnika! No dobra... Od pierwszego Smętnika. Najważniejsze, że dalej go kontynuuję i nie zapomniałam o kolejnej części. Chociaż mało brakowało, jak mam być szczera.  Najciężej było mi dobrać tytuł do tego wpisu. Forma też odbiega od pierwszego planu,

Dla przypomnienia!

O czym dziś? 

FOLLOW/UNFOLLOW