Najmniej doceniana przyjaciółka - miesiączka

Cześć!

Dziś znowu poważniej. Przychodzę ze spontanicznymi przemyśleniami, które przyszły do mnie w nocy. Tak bardzo nie chciałam, aby mi uciekły, że niemalże od razu siadłam dopisania. Dlaczego w nagłówku takie zdjęcie? Bo kobiecy temat, więc zdjęcie ukazujące szczyt moich możliwości, jeśli chodzi o kobiecość. Ten tekst nie powstałby, gdyby nie Maja (@zaczytana.querida). Bardzo dziękuję Ci za ten Twój wczorajszy wpis na Instagramie i za to, co mi nim uświadomiłaś. 

Kurde, co miesiąc narzekam na miesiączkę. Zresztą nie tylko ja. Masa dziewczyn to robi. Ale w gruncie rzeczy mam szczęście, że mogę na to narzekać. Mam szczęście, że miesiączkuję. Mój organizm daje mi znać, że wszystko ze mną w porządku, że nie mam o co się martwić. I to jest ważne. 

Nie będę ukrywać, że jest to dość uciążliwy czas. Chociaż zawsze uważam, że gorzej jest ze mną przed miesiączką. Zespół napięcia przedmiesiączkowego często daje mi się we znaki, a potem nadchodzi ten pierwszy dzień, kiedy nagle poprawia mi się humor, czuję ulgę… I idę po kubeczek menstruacyjny, bo wiem, że już zaczynam krwawić. I potem jest ten ból, którego tak nie lubię. Może nie jest bardzo mocny, nie mdleję przecież. Wiem, że inne dziewczyny przechodzą to jeszcze gorzej niż ja. Ale jest bardzo nieprzyjemny. Ból narządów rozrodczych to dla mnie jeden z najnieprzyjemniejszych bólów, jakie mogę doznać. Obecnie chyba mogę postawić na pierwszym miejscu, bo do tej pory równie mocno dawał mi się we znaki ból migdałów, których na szczęście nie mam od ponad roku. Niby im jestem starsza, tym bardziej boli, ale nie jest tak, że za każdym tak samo. Nie lubię tego w tym bólu, że nie mogę się na niczym skupić. Nie pozwala mi na to, aby moje myśli się od niego oderwały. Na szczęście trwa on u mnie tylko jeden dzień, a ja wiem, co robić, aby nie było tak źle. Zauważyłam, że na jej bolesność w moim przypadku wpływa aktywność fizyczna. Nawet nie wiecie, jakie ukojenie potrafi dać mi godzina na basenie. 

Miesiączkuję i to jest ważne. Przychodzi mi regularnie, wręcz książkowo, nie jest zbyt obfita, nie jest zbyt bolesna, nie jest zbyt długo. Jest dobrze, jestem zdrowa. Więc czemu mam się wstydzić? 

Owszem, nie muszę ogłaszać całemu światu, że w tej właśnie chwili mam okres, ale czemu mam to ukrywać przed wszystkimi? Czemu mam się wstydzić? Przecież to normalne. Każda zdrowa kobieta miesiączkuje. Tak nas stworzono, nic na to nie poradzimy. Miałam to szczęście, że mi nikt nie wmawiał, że miesiączka to coś, czego trzeba się wstydzić, co należy ukrywać. Ilekroć słyszę o historii, że w szkołach rozdaje się dziewczynom specjalne pudełeczka na podpaski, aby nikt się nie dowiedział, to zaczynam być przerażona, jak bardzo powszechne to było. To nie chroni przed niczym, powoduje tylko, że menstruacja dostaje rangi jakiegoś mitycznego wytworu, wymysłu kobiet, aby mieć wymówkę, by nie uprawiać seksu. Niestety, widziałam też i takie stwierdzenia. Ukrywanie miesiączki, udawanie, że ona nie istnieje z pewnością nie pomaga kobietom. 

Poczucie wstydu, poczucie ograniczonych możliwości… A w rzeczywistości? Nawet to, że podpaska przecieknie nie powinno być powodem do wstydu. Nie ma w tym nic przyjemnego, dla mnie jest to po prostu irytujące, ale trudno. Tak się dzieje i po prostu nie ma się na to wpływu. Raz się tak ułoży, a raz tak. To nie jest coś, co można powstrzymać. Ba, nawet kubeczek menstruacyjny nie zawsze nas przed tym ochroni. 

Taki nasz kobiecy urok. Czasem to zmora, ale nie dajmy się temu ograniczyć. Nie czujmy żadnej presji, jak mamy przeżywać te dni. Myślę, że to najbardziej w tym wszystkim ogranicza – różne wyobrażenia i brak zrozumienia, że każda z nas może inaczej to przeżywać. Niby wiadomo, że nie każda dziewczyna będzie to tak samo to przeżywać. Jedna przez trzy dni będzie krwawić, inna przez tydzień. Jedną będzie boleć tak, że nic nie będzie w stanie zrobić, a druga będzie mogła wszystko. Ale mimo to jest w tym wszystkim jakaś presja. Część dziewczyn pewnie uważa, że miesiączka to nie choroba i nie może aż tak ograniczać, że powinno się robić wszystko. Dla drugiej części wręcz lekka miesiączka jest z jednej strony marzeniem, a z drugiej czymś, w czego istnienie nie chce im się wierzyć. I jest gdzieś ta trzecia grupa, która doskonale wie, że jesteśmy różne i mamy prawo przeżywać okres na różne sposoby, z różnym bólem, z różnymi dolegliwościami. Mam nadzieję, że ona jest najliczniejsza. 

I może się Wam nasunąć pytanie, czy czuję się przez to lepsza? Nie. Miesiączka czy jej brak nie sprawia, że kobieta jest lepsza czy gorsza. Jej brak to nie powód, żeby czuć się mniej kobiecą. Chociaż wiem, że uświadomienie sobie i zaakceptowanie tego jest bardzo ciężkie, często wydaje się nawet niemożliwe. Jesteśmy tak kobiece, na ile kobiece się czujemy. 

Możemy narzekać, bo właściwie nie ma w tym nic przyjemnego, ale miejmy tą świadomość, jaki to jest znak od naszego organizmu. To sygnał, że jesteśmy zdrowe i warto się zbadać przy różnych anomaliach – bardzo bolesnych, bardzo nieregularnych, za długich i innych niepokojących odstępstwach od normy. I nie wstydźmy się tego, że miesiączkujemy. To jak wstydzenie się tego, że jesteśmy kobietami. Nikt nie powinien się wstydzić tego kim jest.