"Vicious: Nikczemni" V.E. Schwab

sobota, lutego 08, 2020

"Vicious: Nikczemni" V.E. Schwab

Cześć!

Dzisiaj recenzja genialnej książki, o której wielu z Was już pewnie słyszało. "Vicious" jest to kolejna powieść autorki "Okrutnej pieśni". Victoria Schwab jest jednym z nielicznych autorów, których mogę uznać za ulubionych po przeczytaniu tak niewielkiej ilości książek. Raptem trzy książki przeczytałam, a jestem zachwycona, nawet jeśli uważam jedną z nich za nieco gorszą od pozostałych. Książki tej autorki są świetne po prostu – światy, które wykreowała są wciągające i dopracowanie, bohaterowie"Vicious: Nikczemni" odebrałam za punkty z portalu czytampierwszy.pl. Przyszła do mnie w poniedziałek, w piątek skończyłam, a dziś wstawiam recenzję. 

Tytuł: Vicious: Nikczemni

Autor: V.E. Schwab

Seria: Złoczyńcy

Liczba stron: 447

Data wydania: 24 kwietnia 2019

Wydawnictwo: We need YA

Victor Vale jest wiecznie w cieniu swojego przyjaciel Eliota Cardele’a Na studiach, w towarzystwie, nawet gdy dziewczyna woli wybrać Elia zamiast Victora. Jednak dalej się przyjaźnią. Łączy ich ambicja, geniusz i zdolności. Gdy nadchodzi czas pisania prac dyplomowych, Eli wybiera temat ludzi PonadPrzeciętnych. Zaczyna prowadzić badania, których pomaga mu Victor. Eli poznaje sposób na otrzymanie takich osób i razem z Victorem chcą sprawdź swoje rozważania w praktyce. Jednak pierwsza próba nie przynosi efektów, a druga się udaje, a trzecia przynosi opłakane skutki i rozdziela przyjaciół na wiele lat. Po dziesięciu latach Victor pragnie wreszcie zemścić się na dawnym przyjacielu.

Długo zwlekałam z przeczytaniem tej powieści, ale nie potrzebnie! Jestem zachwycona i nie mogłam się od niej oderwać. Jak na razie to najlepsza książka, którą przeczytałam w tym roku i chyba ciężko będzie ją przebić.

Styl pisania autorki jest świetny. Nie mogłam się oderwać od niego. Opisy były ciekawe, nie nużące, po prostu je się pochłaniało.

Fabuła jest zbudowana w takich sposób, jaki lubię najbardziej. Przeplata się się przeszłość z teraźniejszością i wszystko jest bardzo dokładnie opisane, więc nikt się nie pogubi. Na początku każdego rozdział jest podany czas i miejsce wydarzeń z nim zawartych. Jest także podział na dwie części, zależne od czasu. Pierwsza część składa się głównie z przeszłości – mamy poprzednią noc na przemian z wydarzeniami sprzed kilku dni, czyli wszystkie przygotowania do ponownej konfrontacji starych przyjaciół, jak i sprzed dziesięciu lat, które opisują początki przyjaźni Eliego i Victora oraz badań PonadPrzeciętnymi. Druga część to ten dzień, kiedy mają się spotkać, ale też czas, który Victor spędził w więzieniu. Odczułam, że pierwsza część została bardziej poświęcona Victorowi i Sydney, a druga Eliemu i Mitchowi.

To historia, z której czuć zazdrość, wygórowane ambicje, momentami byłam przerażona tym, co czytam. Szczególnie krew w moich żyłach zmroziły opisy tego, jak Eli i Victor próbowali stać się ponadprzeciętny. Niby nie było to nic wielkiego, ale jakoś mnie to przeraziło. Może chodzi o sam fakt, ile ktoś może poświęcić dla celów, które sobie postawi, a które nie mogą wnieść wiele dobrego.

Żaden bohater nie został pominięty, wydaje mi się, że każdemu poświęcono tyle uwagi, ile tylko się dało. Ich kreacja była po prostu cudowna. To książka, gdzie nie ma dobrych, są źli i gorsi. Ten motyw skojarzył mi się z opowiadaniem Andrzeja Sapkowskiego „Mniejsze zło”. Wracając do bohaterów, mnie bardziej do gustu przypadł Victor. A przynajmniej ciężej było mi znieść Elia.

Kurde, nawet nie wiecie, jak ciężko mi znaleźć coś pozytywnego w nich. Poza tym, że obaj są zdolni i inteligentni. Victor robi złe rzeczy, chce zrobić złego, żeby ograniczyć większe zło. Eli, myśląc, że robi coś dobrego, działając w imię wyższej idei, niszczy, robi coś jeszcze gorszego. I dlatego ciężko mi było znieść jego postać. Eliot był fanatykiem, wielce oddany swojej idei, zbyt zaślepiony i uważający się za wysłannika Boga. To mi w nim przeszkadzała, bo wielu było takich na kartach historii. I znów wracając do Victoria, szczególnie w jego młodości, można było dostrzec w nim zazdrość. Było w nim wiele tej negatywnej cechy, chciał być lepszy od swojego współlokatora za wszelką cenę. Nie będę próbować zdiagnozować ich, nie znam się na tym, chociaż w jednej recenzji spotkałam się z określeniem Vale’a jako socjopaty, co wydaje mi się dość interesującym spostrzeżeniem.

Pozostaje jeszcze Sydney, Mitch i Serena.

Zacznę od końca, bo z nich wszystkich Serenę najmniej lubiłam. Jej moc po prostu mi nie przypadła do gustu, a w połączeniu z jej charakterem spowodowała, że ta bohaterka mogła robić wszystko, wszystko szło po jej myśli. To było irytujące (i jednocześnie ciekawe). Nie umiem jej wybaczyć tego, co zrobiła swojej siostrze, Sydney.

Za to Sydney jest najjaśniejszą, najczystszą postacią w tej powieści. Mimo że jej moc przeczy naturze, to jednak ta bohaterka ma w sobie coś dobrego i uczciwego. Jest inna niż wszyscy, którzy ją otaczają.

Mimo że Mitch nie został pomięty, jego historia jest bardzo fajnie opisana, jednak bardzo ciężko mi coś o nim napisać. Naprawdę, jest lepszy niż dwóch głównych bohaterów, bo ma w sobie więcej człowieczeństwa, nie jest tak przesiąknięty tymi negatywnymi emocjami. I pomaga Victorowi.

Jeśli chodzi o skalę cyfrową, to jestem skłonna ocenić tę książkę na 10/10. Świat jest bardzo dobrze wykreowany, nie zauważyłam w nim żadnych niedociągnięć. Bohaterowie tak samo, ich historie są dopracowane, nie są nudni, mam wrażenie, że mogliby istnieć naprawdę. Fabuła nie dość, ze zbudowana w mój ulubiony sposób, to jeszcze oryginalna i niezwykle ciekawa. Rozdziały są krótkie, w obu częściach jest ich 37, a książka ma 447 stron, co także wpływa na szybkość czytania. Książka podoba się też graficznie od okładki, przez początki rozdziałów, po (najważniejsze) fragmenty z książek Vale’ów z zamazanymi słowami, tak aby wyszły zupełnie inne zdania. Pięknie to wyglądało.

Jak widać powieść zachwyciła mnie pod każdym względem i nie mogę się doczekać aż przeczytam następną część. Co prawda trochę się obawiam, bo kontynuacja „Okrutnej pieśni” nie spełniła moich wymagań, więc pewnie trochę z tym będę zwlekać. 

Książkę odebrałam za punkty na portalu czytampierwszy.pl.