Zagubieni w świecie

Hejo!

Dzisiaj moje przemyślenia. Mogę nawet powiedzieć, że jedne z ważniejszych w moim życiu. Pewne obserwacje świata i wnioski z nich płynące, a przede wszystkim potrzeba serca. Albo bardziej umysłu. Myśl, która mi wpadła do głowy późnym popołudniem, trochę obgadana na żywo, a potem wieczorem się rozrosła. Znowu została obgadana. Tym razem z trzema osobami, bo musiałam poznać zdanie innych. Dlatego też piszę tutaj, aby poznać Wasze zdanie, ale też pozostawić po sobie pewien ślad. Może to początek tego przełomu, o którym pisałam tydzień temu. A przynajmniej coś, co uświadomiło mi pewne rzeczy. Ciężko mi nawet nadać tytuł tego i znaleźć początek, od którego powinnam zacząć. To nie jest po to, żeby się żalić czy coś.

Zaczęło się od słuchania piosenki, któregoś z tych młodych raperów. Młodszych ode mnie o kilka lat. Po chwili uświadomiłam sobie, że jest coraz więcej sławnych nastolatków. Pozostało pytanie pytanie, dlaczego? Proste, są świadomi swoich możliwości i potrafią je wykorzystać. Tak samo na bookstagramie jest dużo osób, które skończyły podstawówkę, są w jej ostatniej klasie, szybciej zdobywają obserwatorów czy osiągają pewne sukcesy w tym, co robią.

A ja i moi znajomi?  Każdy z nas ma ambicje i pasje, każdy z nas coś robi w mniejszym lub większym stopniu, angażuje się w to. Chcemy coś więcej osiągnąć, ale jakoś nie możemy. Nie potrafimy, idzie nam powoli, a my takie same możliwości jak oni. Tylko, no właśnie, nie umiemy ich wykorzystać. Gdy pisałam czy rozmawiałam z nimi, potwierdzili to.  Nawet nie chcę składać winy na miejsce, z którego pochodzimy. Chociaż nie zdziwię się, że ma ono pewien wpływ na naszą mentalność, pomimo że każdy z nas jest z innej miejscowości, na innym stopniu rozwoju. Nawet patrząc po innych naszych znajomych, którzy mają pasje, a dalej robiąc to samo przez kilka lat, nie ruszyliśmy jakoś bardzo do przodu. My się rozwinęliśmy osobowościowo, doszlifowaliśmy swój warsztat, ale nasza "kariera" nie jest dalej niż była. Zrobiliśmy kilka kroków, wiele jeszcze przed nami, ale nie wiemy, gdzie postawić stopę.

Później doszła kolejna myśl. Po prostu jesteśmy zagubieni w tym świecie. Wydaje mi się, że przez pierwsze lata mojego życia, gdy już byłam świadoma tego i pamiętam to nie było tego wszystkiego aż tak dużo. Technologia się rozwijała, ale o jakiś przełomowych rzeczach nie słyszało się aż tak często. A teraz? Mam wrażenie, że co chwila jest coś nowego. Ogarniamy same podstawy tego, na tyle żeby nadążyć za tym, ale wiemy, że to za mało.

 I jasne, mamy świadomość tego, co możemy osiągnąć, ale nie wiemy jak. To jest przytłaczające w pewien sposób. Nie umiemy tego wszystkiego wykorzystać. Niby coś robię, lubię to robić, ale żeby wycisnąć z tego coś konkretnego, to jest ciężko. Tak jakbym błądziła po omacku. Wiem, co lubię. Wiem, jaka jestem. Ale nie wiem dobrze, jak osiągnąć to, co bym chciała. I tak właściwie, co bym chciała osiągnąć. Nie mam dużego celu w blogowej kwestii, bo nawet nie wiem, jaki bym mogła sobie postawić. Dla mnie bezsensowne jest stawianie sobie celu "W rok osiągnę 500 obserwatorów", bo to nie ode mnie zależy. Mogę pracować nad regularnością, co przyda mi się też poza blogiem. Ostatnio pojawił mi się duży cel, który chcę osiągnąć, ale nie dotyczy on tego miejsca. I dalej nie do końca wiem, jak mam na tym pracować. 

Pisząc z Gabi, stwierdziłyśmy, że to, co wiemy o tym, jak się "wybić" to za mało. Wychodzimy z założenia, że ktoś nas zauważy, polubi to, co robimy i zostanie, bo przecież nie zmusimy nikogo do obserwacji. Chcemy być dalej sobą, tworząc i zyskując popularność, chcemy być zauważone, liczymy, że ktoś zwróci na nas uwagę, ale jednocześnie nie zwracamy jej dla siebie, bo nie znamy odpowiedniego sposobu. Nie odkryłyśmy go jeszcze i nie wiemy, jak go znaleźć.

To nie narzekanie na to, że mam za mało obserwatorów. Nie myślcie tak, że nagle zaczęło mi jakoś bardziej zależeć. Chociaż w pewien sposób określa to poziom naszego sukcesu, to nie chodzi o samą, pustą liczbę. Po prostu chodzi o odniesienie sukcesu, o osiągnięcie czegoś. Jestem z siebie zadowolona, ale teraz dostrzegam więcej możliwości na mojej drodze. Co prawda, nie umiem się skupić na jednym, żeby go osiągnąć i działam na wielu płaszczyznach. Chyba dojrzałam tego, żeby to osiągnąć i dążyć co raz wyżej, już to mnie tak nie przeraża.

Co myślicie? Jak jest z Wami? Odnajdujecie się w tym świecie czy tylko ogarniacie podstawy?