"Caraval. Chłopak, który smakował jak północ" Stephanie Garber

Hej! 

Dziś przychodzę z recenzją magicznego "Caravalu" Stephanie Garber. Eh... Nie rozumiem, czemu do tytułu dodano "Chłopak, który smakował jak północ" skoro w oryginale tego nie ma. Po co tak sobie utrudniać życie?

Stworzyłam też zakładkę Spis recenzji. Nie ma ich za wiele, ale wyróżniłam je, żeby nie ginęły wśród innych postów.

Tytuł: Caraval. Chłopak, który smakował jak północ

Autor: Stephanie Garber

Wydawnictwo: OMG Books

Liczba stron: 414

Data wydania: 15 lutego 2017

Treść:

Od dziecka Scarlett i Tella marzą, aby wziąć udział w Caravalu, magicznej grze, o której opowiadała ich babka.  Chcą wygrać i w ten sposób uciec z wyspy od ojca-tyrana. Po wielu latach wysyłania listów w końcu nadchodzi ten dzień,  Scarlett dostaje odpowiedź wraz z trzema zaproszeniami. Co więcej! Mają być gośćmi honorowymi. Jednak Scarlett niedługo wychodzi za mąż i nie może tak po prostu opuścić domu, bo liczy na to, że ślub okaże się tym wybawieniem. Ale Tella nie odpuszcza i przyprowadza Juliana, który ma im pomóc dostać się na wyspę Mistrza Legendy. Po tym jak Scarlett sprzeciwia się temu pomysłowi, Tella ucieka, a Julian zabiera drugą siostrę siłą na wyspę. Na miejscu okazuje się, że wygraną gwarantuje odnalezienie Telli, którą Legenda porwał, a Mistrz Caravalu nie jest tak cudownym człowiekiem, jak się wydawało.

Moja opinia:

Książka jest w pewien sposób urocza. Panuje w niej cudowny, baśniowy klimat. Styl pisania czasem sprawiał, że czułam się, jakbym czytała jakąś baśń z dzieciństwa. Dodatkowo jest w niej piękna oprawa graficzna - listy na osobnym tle ze zdobieniami, inicjały rozpoczynające rozdziały i przepiękna mapa na początku książki. Nie mogłam się napatrzeć, jak pierwszy raz otworzyłam! Dla mnie to dwie przyjemności - raj dla oczu i dobra powieść. Moim zdaniem już ogromnym plusem jest sama mapa. Uwielbiam mapy w książkach i sprawdzam je nałogowo.

Pamiętaj, to tylko gra to przypomnienie nie tylko dla uczestników Caravalu, ale też dla czytelników.

Fabuła książki jest dla mnie ciekawa, akcja biegnie dość szybko i całkiem sporo się dzieje, ale nie ma, co się dziwić - to gra, gdzie każdy ze sobą rywalizuje i jest ograniczony czas. Dodatkowo główna bohaterka nie zawsze zachowuje logiczne myślenie, co mnie irytowało. Ej! Ale to tylko gra, no nie? Wydaje mi się, że kiedy patrzymy na to jako tylko grę, możemy zobaczyć jak człowiek potrafi zatracić się w fikcji i efekty tego. Nie możemy winić autorki za to, że Scarlett nie zachowuje się w pełni racjonalnie, bo sami nie wiemy, czy myślelibyśmy sensownie podczas magicznych rozgrywek.

Główni bohaterowie są dość ciekawi. Julian - tajemniczy marynarz, nie wiadomo skąd i nie wiadomo dlaczego niedający spokoju Scarlett. Początkowo miałam go za cwaniaka, który chce tylko je wykorzystać. Później jakoś do niego przekonałam, ale nie należy do moich ulubieńców.

Sama Scarlett jest osobą spokojną, posłuszną, która nie lubi ryzykować. Tella jest jej przeciwieństwem jest bardziej szalona, otwarta na przygody.  Obie łączy chęć ucieczki od ojca i miłość do siebie. Każda z nich dąży do tego w inny sposób i inaczej okazuje uczucia i troskę względem siebie. Ich miłość jest w książce najważniejsza. Nie umiem stwierdzić, którą z bohaterek wolę. Telli nie było za wiele w tej części, a Scarlett miejscami mnie irytowała, ale starałam się zrozumieć co nią kierowało i przecież to tylko gra.

Epilog zasługuje na swój własny akapit. Zaskoczył mnie. Był oderwany od ogólnej fabuły książki, nawiązywał do jednego wydarzenia, które było kilka razy wspomniane, ale bezpośrednio nie oddziaływało na akcję. Gdyby nie on, książka mogłaby się zakończyć na tej części i byłoby dobrze. Mam nadzieję, że w kontynuacja będzie równie dobra i dowiemy się więcej o Telli.