Jak nie urok to sraczka

 Naprawdę nie sądziłam, że na stwierdzenie "2022 rok to wrzód na dupie" ten rok rak szybko powie "Potrzymaj mi piwo", a mamy marzec... Mamy 20 marca, a ja już wyczekuję końca tego miesiąca, bo zgodnie z prawem Murphy'ego — co może pójść nie tak, to pójdzie. I poszło nie tak. 

Trochę przemyśleń, trochę co u mnie. To wszystko przeplecione zdjęciami z tego roku, z tych lepszych momentów. 

Nie sądziłam, że aż tyle rzeczy mogło pójść nie tak. Zacznijmy od głównego powodu, przez który nie pisałam — miałam w laptopie klawiaturę do wymiany. Po blisko 10 latach pisania bloga, jedyne co z niego mam, to klawiatura do wymiany. Naprawdę, powinnam zacząć współpracować za pieniądze, skoro mam takie wydatki. A wydatek był naprawdę spory. Ogólnie ten miesiąc to był najgorszy czas, aby mi się ta klawiatura zepsuła. Przede wszystkim powinnam zacząć pisanie pracy licencjackiej, ale myślę, że w kwietniu z tym ruszę. Ważniejsze teraz jest to, że do końca miesiąca mam do napisania abstrakt na konferencję. Pocieszają mnie w tym dwie rzeczy. Pierwsza rzecz jest taka, że już mam mojego laptopa i mogę normalnie pisać. Druga taka, że stymuluje mnie dedlajn. Fakt, że czas się kurczy działa na mnie motywujące, więc wiem, że ja to na pewno napiszę. 

Z tym abstraktem i ogólnie licencjatem sprawa jest dość ciekawa, bo wyniki moich badań są niejednoznaczne. W sumie to nie wiem, o co w nich chodzi. Trudno jest ich warunki powtórzyć i nawet, jak coś mi wychodziło, to potem metoda analityczna nie dawała wyników. Szczerze, jestem zdziwiona, że robiąc pracę licencjacką, to będzie mi szło jak krew z nosa. Najgorsze jest to, że w programie moich studiów jest na to przewidziany jeden semestr, a ja mam poczucie, że niewiele ruszyłam do przodu. Trochę się tego obawiam, co mogę tam napisać. Pociesza mnie, że o problemach związanych ze związkiem, który syntezuję, jest naprawdę dużo artykułów. Pod tym względem to mnie naprawdę ratuje.

Apogeum wszystkiego złego był poprzedni tydzień. Najpierw dwa dni biegania po dziekanacie, aby dopiąć wszystko. Później była środa, w którą kilka osób zatroszczyło się o moje ciśnienie. Naprawdę. Musiałam zmienić plany, bo ktoś zawiódł. Zebrałyśmy ochrzan od dwóch ważnych osób na uczelni. To nas przełamało, że jednak musimy być asertywne i jasno stawiać granice w kole, bo to my odpowiadamy przed władzami uczelni. Niestety. Cały wieczór kłótni i wniosek, że trzeba spore zmiany wprowadzić i być asertywnymi. 

Oprócz tego podłamałam się lekko moim wzrokiem. Chyba nie w pełni świadomie, ale jednak przez to również nie ciągnęło mnie tak do spędzania czasu przy laptopie. Do książek czytania też nie. Trochę nie miałam czasu, trochę nie miałam siły. Taka dziwna mieszanka. 

Na szczęście czuję się psychicznie lepiej. Mniej zmęczona. Odzyskałam moc sprawczą i zaczynam z powrotem działać. Przypomniało mi się, że istnieje coś takiego jak przesilenie wiosenne. W tym roku chyba mi się pokryło z upierdliwym i ciężkim tygodniem. Mam nadzieję, że moją moc sprawczą odzyskałam w pełni i mogę się zająć spokojnie wszystkim, co mam do zrobienia i też tymi przyjemniejszymi rzeczami.