Dzisiaj nieco poważniej, ale jednocześnie chyba bardziej emocjonalnie, bo właśnie siedzę i jestem pod wpływem silnych emocji. Nie umiem dobrze określić jakich, bo jest to niezła mieszanka. Wkurzenie? Zawsze mnie wkurza, gdy ktoś nie myśli. Przerażanie? To strasznie, jak można być zaślepionym swoim idolem i uważać jego zdanie za "świętość". Pogarda? Nie, to zbyt negatywne i przesadzone. Bardziej niesmak, że ludzie nie wykorzystują możliwości, jakie teraz są dostępne albo jakie mają do tego podejście. Chodzi o zdobywanie wiedzy. Nie chcę, żeby wyszedł z tego jakiś negatywny post, pełen hejtu na cały gatunek ludzki, bo "ludzie to bezmózgi". Nie o to w tym chodzi. Prawdopodobnie ten post zniknie gdzieś w odmętach tego bloga i nie trafi do dużej liczby osób, szczególnie tych młodszych. I w tej chwili, chyba po raz pierwszy jest mi szkoda, że nie mam większego rozgłosu, ale może kilka osób na to trafi. W sumie to nie jest ważne, to nie żebranie o uwagę, tylko moje myśli, moje zdanie, ale temat, który uważam za ważny. Chcę po prostu napisać, że myślenie jest fajne i zdobywanie wiedzy też jest super! Dalsza część wydaje mi się dość oczywista, ale naprawdę potrzebuję powiedzieć o tym głośno.

Hejo!

Książek Ricka Riordana dawno nie było na tym blogu. "Syn Neptuna" pojawił się gdzieś w ulubieńcach, ale tych parę zdań niewiele wnosi. Z przeczytaniem "Zagubionego Herosa" dość długo zwlekałam. Najpierw zanim kupiłam pierwszą część minęło kilka lat. Kolejne miesiące zanim przeczytałam. Czytanie też szło mi tak sobie. Po roku przeczytałam drugą część, która była okej, ale to nie to samo. I teraz "Znak Ateny", który mnie po prostu zachwycił i wiem, że chyba nie będę już tak zwlekać z przeczytaniem "Domu Hadesa".

Już pominę to, że nie lubię pisać tutaj kontynuacjach, szczególnie gdy nie pisałam o poprzednich częściach. Więc wyobraźcie sobie, jak to musiało mi się spodobać, że piszę to bez żadnego przygotowania.

 Tytuł: Znak Ateny

Autor: Rick Riordan

Wydawnictwo: Galeria Książki

Liczba stron: 528

Data wydania: 7 listopada 2012

Treść:

Dochodzi do pierwszego spotkania greckich i rzymskich herosów. Ma być to przełomowy moment dla obu obozów - złączenie dwóch różnych kultur. Jednak zamiast się pogodzić i wspólnie działać przeciwko powstaniu Gai, dochodzi do pewnego incydentu, który tylko pogłębia odwieczną niechęć. Jasonowi i Precy'emu, herosom, którzy mieli zapoczątkować pokój pomiędzy dwoma wrogimi obozami, nie udaje się wyjaśnić sytuacje, dlatego też muszą uciekać i szybciej zacząć planowaną wyprawę na Stary Kontynent, do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Oprócz powstrzymania Gigantów przyświecają im dwa inne cele, które są równie ważne. Pierwszy to odnalezienie Nica di Angelo, który został pojmany przez sługów Gai oraz misja od Ateny, którą może wypełnić tylko Annabeth, a będzie ważnym wydarzeniem w zjednaniu obozów. Utrudnia im to wszystko wysłany za nimi pościg z obozu Jupiter.

Hejo!

Jak mi teraz czas szybko leci. Konkretnie tydzień, może tak jest, bo nie dzieje się zbyt wiele? Tamten miałam naprawdę intensywny, a w tym spędzam czas głównie z rodziną i ruszałam się z domu, gdy musiałam coś załatwić. Już ze spokojną głową, w mniejszym upale zaczynam tutaj coś pisać.

Szczerze mówiąc sama nie wpadłabym na to, żeby napisać ten post, gdyby nie komentarz Patrycji z bloga Me life. Napisała tam, że jest tego typu cele są jak postanowienia noworoczne - nie do wykonania. Teraz chcę rozwinąć to, co napisałam w komentarzu, czym to dla mnie jest i jak to traktuję. Bardzo dziękuję za natchnienie! :D

Nie pomyślałabym, że wyjdzie mi z tego postu coś tak poważnego. Wiecie, miały być luźnie przemyślenia, a wyszło co wyszło.

Słowo "postanowienia" właśnie kojarzy mi się z czymś nie do wykonania. Może to za dużo powiedziane, ale wiem, że nie czułabym aż takiego obowiązku wypełniania tego, bo przecież co by się stało? Ile osób dotrzymuje postanowień? Mogę sobie zawsze odpuścić i nic się nie stanie, nie teraz to później. To żaden wstyd. To słowo stało się puste, zatraciło swoje znaczenie. Teraz gdy myślimy o postanowieniach, wiemy, że będziemy mogli przestać je wypełniać i nikt nie spojrzy na nas gorzej, bo jest to czymś normalny. Oczywiście nie powinno się sugerować w tej kwestii innymi, ale rozumiecie, jak już się z tymi postanowieniami utarło. Jest to coś, czego nikt wypełnia, mimo że chce, przestało się wiązać z poczuciem obowiązku, dlatego łatwiej jest odpuścić.

Każdy zna motywy podróże w czasie. Ja zazwyczaj spotykałam się z tym, że bohaterowie cofali się w czasie, a w drugą stronę? Czytałam "Strażnika", gdzie Hubert obudził po 7 latach i żył w odbudowanym na nowo świecie, ale to nie było to, tutaj technologia była znana, tylko jej zabrakło. Nawet nie było to najważniejsze, ale co gdy jesteś wiedźmą, która budzi się po pięciuset latach ze snu i nie ma już niczego, co znasz?

Tytuł: Wiedźma

Autor: Anna Sokalska

Wydawnictwo: Wydawnictwo Lira

Liczba stron: 416

Data wydania: 6 lutego 2019

TREŚĆ:

Wiedźma Jasna budzi się ze swojego pięćsetletniego snu. Pragnie zemsty za odebranie życia jej siostrze, ale także przełamania klątwy, która blokuje jej moc. Poznaje Ninę, zmorę, która uciekła z Międzyświata; Dawida, który stał się Szamanem po uratowaniu go przed śmiercią przez Ninę oraz Szarego, anioła, którzy niegdyś był niezłą szychą  wśród aniołów, ale nadano mu obowiązki Anioła Śmierci. Każdy z nich ma swoje tajemnice i własne cele, które pragną osiągnąć, ale do tego muszą ze sobą współpracować. W tym samym czasie otworzyła się wyrwa, która pozwala na przechodzenie pomiędzy Żywoświatem a Międzyświatem, co powoduje pewne zatargi wśród Wyższych Istot z obu Zaświatów - Anielskiego i Piekielnego.

Hej!

Czerwiec zaczynam naprawdę dobrze. :D Mam nadzieję, że cały ten będzie dość podobny do tego niecałego tygodnia. Dwa dość spontaniczne wypady za mną, ogarniane się w domu wychodzi. "Bullet book" doszedł, więc powoli go uzupełniam, tylko nie mam jeszcze do końca pomysłu na niego. Jest to jeden z tych gotowych BuYo. Na początek wydaje mi się w sam raz, bo wątpię, żebym miała cierpliwość do tworzenia własnych ozdób, chociaż brakuje mi tam kilku rzeczy np. miejsca na tworzenie kół czasu  i jest parę rzeczy, z których na pewno nie będę korzystać. To chyba nie będzie jakimś wielkim problemem, bo pewnie wykorzystam je w inny sposób, ale jeszcze nie mam pomysłu w jaki. O rany... Sama się podziwiam za te długie zdania, ale, niestety, tak wyglądają moje myśli. Tu coś wtrącę, tam podejdę z innej strony, bo nagle dostrzegam coś innego. 

I z tym pozytywnym akcentem, przechodzi do tematu posta, który będzie mniej pozytywny. Trochę więcej frustracji, czyli bohaterki książkowe, które najbardziej mnie irytowały. Tak sobie myślę, że chyba dużo więcej jest postaci płci żeńskiej, które są tak wkurzające, że zapadły mi w pamięć. Teraz przychodzi mi tylko dwóch bohaterów, którzy mnie tak strasznie irytowali, ale u obu jest to bardziej sposób w jaki zostali stworzenie, a nie samo zachowanie. W sumie ich zachowanie też jest tworzone przez kogoś. Już przestaję się plątać i przechodzę do głównego tematu. 

Hej!

Pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl o tych dwóch miesiącach to zmęczenie. Naprawdę, te dwa miesiące  były dla mnie po prostu męczące. W kwietniu miałam sporo wyjazdów, do tego jeszcze jakieś ostatnie powtórzenia przed maturą. Niby strajk nauczycieli był, więc niby wolne, ale co to za odpoczynek, gdy się denerwujesz tym, co się dzieje? W maju matury, które też mnie nieźle męczyły. Najgorsze było to poczucie obowiązku, że powinnam coś powtórzyć, może jeszcze jeden arkusz?

Rany... Jestem monotematyczna. Słowo "matura" w moich wpisach pojawia się zdecydowanie za często. Obiecuję, że w czerwcu ani razu o niej nie wspomnę! Nawet nie pytajcie! :D

 Wpadłam po uszy i się zakochałam. Zdecydowanie "Something just like this" The Chainsmokers i Coldplaya zmiotło wszystko. Nie mogę się tylko doczekać jednej rzeczy... Aż nauczę się nazwy wykonawcy, bo coś mi się ubzdurało, że są to "chainsmonkeys". Nie mam pojęcia dlaczego.

Oprócz tego dużo słuchałam "Matury" Farben Lehre, bo to taka fajna piosenka. Bardzo w moich guście i pasująca do tych miesięcy.