Czemu pędzę?

Hej!
Siedzę i piszę, co chcę pisać. Po prostu taka potrzeba serca, duszy czegokolwiek. Wokół upały, a ja potrzebuje deszczu, żeby móc spokojnie siąść przed laptopem, ogarnąć wszystko, porobić coś przyjemnego samej i nie mieć poczucia, że tracę przy tym czas. 

No nie do końca... Wracam do tego postu po, chyba, trzech dniach.  Nie wiem dobrze. Pewnie trochę pozmieniam, bo nie pasuje to do nowej koncepcji. Jeszcze się się okażę. Nie chcę zmienić za dużo, żeby pozostało to, co z siebie wylałam, ale musi też pasować do tytułu, którego wcześniej nie było. Tak, to od piosenki Krajewskiego.

Czasem mam wrażenie, że jestem za mało zorganizowana albo to doba jest za krótka. Tydzień ma za mało dni, dni godzin, godzina minut. I w ogóle wakacje są za krótkie, czas za szybko leci. A ja co? Jasne, udaje mi się wypełniać cele. Jasne, wychodzę gdzieś, choć ostatnim czasem mam wrażenie, że za rzadko. Mam potrzebę życia. Czerpania z niego jak najwięcej, a jednocześnie czuję, że dobrze by mi zrobił dzień w pełni dla siebie. Nikt nie pisze, nikt się nie odzywa, nikt nic nie chce. Jestem sama albo z książką, albo z myślami, albo filmem, albo zeszytem. Nie wiem, co bym wolała: jakiś fajny dzień, pełen wrażeń, nowych rzeczy albo chociaż przyjemnych rzeczy czy zaszyć się w pokoju i delektować ciszą.

Niby to wszystko jest w porządku, ale czuję się jak ten mały lisek z memów. Wloką się ze mną obowiązki. Im bliżej września, tym bardziej to odczuwam. I tu zaczyna brakować dnia, bo tu chcę sobie spokojnie poczytać, bo tu może coś na bloga napisać, a może jeszcze coś w domu porobić czy gdzieś wyjść. A tu co? Leży ten podręcznik od biologi, z którego miałam wypisać, co najbardziej przydatne przed sprzedaniem. Obok gdzieś widzę te repetytoria z angielskiego. Może w końcu zrobię sobie ten zeszyt tylko na gramatykę? O, i sorka słówka kazała powtarzać. Jeszcze powinnam porobić zadania z tej chemii, żeby to wszystko przypomnieć sobie i utrwalić. Niektóre nawet przyjmie się robiło. Tylko szkoda jednej rzeczy... Szkoda tych wakacji. Mogłabym sobie zorganizować ten czas jakoś godzinami, porami dnia, ale po co popadać w rutynę? To męczy. 

I po co to wszystko?

Jest nowy tydzień. Jest lepiej niż w tamtym tygodniu. Więcej czasu dla mnie, ale i tak to pędzi. I ja pędzę. Aż się samo ciśnie tutaj na usta "Czemu pędzę?". Aż ciśnie mi się na usta stwierdzenie, że lubię jak pomyślę o dzisiejszym dniu.

Chciałabym przelać więcej optymizmu wynikającego z nowego tygodnia. Nawet poniedziałek był dobry! A to przecież poniedziałek, którego nienawidzę. Ot, budzę się i mam więcej siły. Pewnie to w dużej mierze to zasługa tego, że przespałam pół doby. Ale mam energię? Mam! Zapowiada się intensywny czas, który postaram się wykorzystać jak najlepiej. A momenty tylko dla mnie też się znajdą.